ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 

 

Δημιουργία και καταστροφή

στην ίδια ψυχή

στο ίδιο σώμα.  

Γλυκές αχτίδες πολύχρωμου πρωινού

ζεσταίνουν τα φύλλα της Σκέψης

που ανθίζουν σαν πέταλα κόκκινου ρόδου

και η πολλά υποσχόμενη μέρα

απλώνει τις αμέτρητες δυνατότητες

βλαστάρια απάτητου δάσους

να ριζώσουν και να γίνουν δέντρα αγέρωχα

στους κήπους της ύπαρξής μας.

Κι όμως ταυτόχρονα

πυκνό σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μας

η κρίση μας τυφλή και ανάπηρη

σέρνεται στης μωρίας τα μονοπάτια.

Με κόπο χτίζουμε θαυμαστά επιτεύγματα

και τα γκρεμίζουμε σε μια στιγμή

και πάλι απ’ την αρχή

σε απαράλλαχτους κύκλους

που ποτέ δεν τελειώνουν.  

Στο σύμπαν του μυαλού μας

μαύρες τρύπες μάς καταπίνουν

το οξυγόνο χάνεται σε αδιάφορες ανάσες

τα αστέρια ξοδεύουν τη λάμψη τους

σε ανούσιες πτώσεις.   

Σε μια μοιραία συνύπαρξη

φως και έρεβος

το όλα και το τίποτα

το πάντα και το ποτέ

η κόλαση και ο παράδεισος

η δημιουργία και η καταστροφή.