Βροχή ανέμελη

Στην Αγγελική 

 

Βροχή ανέμελη σκάβει το χώμα

γλείφει τους τοίχους, τις ταράτσες, τα κεραμίδια

την ταλαιπωρημένη άσφαλτο

το σακατεμένο πεζοδρόμιο,   

τα μαλλιά της κοπέλας που περιμένει στη στάση

το καθυστερημένο λεωφορείο

( πόσα λεωφορεία χάσαμε, πόσους άγνωστους προορισμούς )

τις μοναχικές ράγες που αναπολούν

τα τρένα που έφυγαν

( πόσα τρένα δεν προλάβαμε και δε γύρισαν ποτέ )

τα αγέρωχα φανάρια

που αναβοσβήνουν ακούραστα

( πόσα φανάρια αψηφήσαμε

  πόσους φάρους δε διαβάσαμε )

τα παιδιά που σχολάσανε

και τρέχουν σπίτι γελώντας

( πόσα παιδιά δε γελάσαν ποτέ

  πόσα παιδιά δε γεννήθηκαν ).    

Το λεωφορείο ήρθε επιτέλους!

Η βρεγμένη κοπέλα θα ξεκουραστεί σε λίγο

μια ζεστή πετσέτα θα τη στεγνώσει

κι αποκαμωμένη θα ονειρευτεί. 

Κι αυτή η ανέμελη βροχή

θα συνεχίσει να μας ξεπλένει

να ποτίζει τον κήπο μας

για να ανθίζουν στις ψυχές μας

ιστορίες του νερού

που θα ευωδιάζουν στο άπειρο.  

Πάντα ζωογόνα αυτή η βροχή

πάντα γεννάει νέα χρώματα

νέες δημιουργίες!