Σώμα γεμάτο ουλές

 

Σώμα γεμάτο ουλές

πορεύεται κουτσαίνοντας

στους αγκαθωτούς δρόμους

στα βουνά της λύπης. 

Στους ώμους το βάρος των πληγών

χαρακιές θλίψης αυλακώνουν το πρόσωπο

επώδυνες εμπειρίες σκιάζουν το βλέμμα. 

Τα κουρασμένα χέρια σκάβουν

τις ασήκωτες μέρες

τις αξημέρωτες νύχτες,

λυγίζουν τα γόνατα στου καιρού τα σκαλοπάτια

ανεβαίνουν κατάκοπα τις επίπονες στιγμές

τσακίζονται στις άγριες χαράδρες του Χρόνου

και το αίμα κυλά στα ασταμάτητα ποτάμια της ζωής

το ξεπλένουν οι βροχές και το ξεβράζουν

στους ωκεανούς της μνήμης. 

Κάποτε κάποτε ρυάκια χαράς δροσίζουν τα μάγουλα

σταγόνες ευτυχίας ξεδιψάνε τα χείλη

η ομορφιά λούζει τα μαλλιά της

χτενίζεται και φορά το άρωμα των λουλουδιών

ώσπου να κοιμηθεί πάλι

στων ονείρων τα πράσινα φτερά.  

Σώμα γεμάτο ουλές

πεθαίνεις πριν να γεννηθείς

φεύγεις προτού να έρθεις

σαν μια ανάσα στη ρωγμή του πάντα

σαν μία ματιά στην απεραντοσύνη του τίποτα.