ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Είμαι ο άνεμος

τις πεδιάδες χαϊδεύω

τα δέντρα τα βουνά.

Τα κύματα σηκώνω στο θυμό μου,

το οξυγόνο μου χαρίζω

η άμοιρη ζωή να συνεχίσει

κι άλλοτε χάνομαι

και δεν υπάρχω πουθενά

στης νηνεμίας την ασάλευτη γαλήνη.

Είμαι το νερό

σμιλεύω την πέτρα με τα δάχτυλα του Χρόνου

αυλακώνω το χώμα με τα νύχια της βροχής

ποτάμια ασταμάτητα τη θάλασσα να θρέψουν,

τα πλάσματα της Γης να ξεδιψάσουν

κι άλλοτε χάνομαι

και άνυδρα πεθαίνουν.

Είμαι το φως

το άλλο μισό του σκοταδιού. 

Τα πέταλα φιλώ για να βλαστήσουν

καινούρια χρώματα στο αύριο να δώσουν,

τα κύτταρα ζεσταίνω τους χειμώνες.

Νέους ορίζοντες ανοίγω

να πετάξει η Γνώση ελεύθερη

τα φτερά της να απλώσει

κι άλλοτε χάνομαι

κι όλα τυφλά παγώνουν. 

Είμαι ο άνθρωπος

νερό και φως σε ένα σύμπαν που σπαράζει

ο αέρας της ανάσας που τελειώνει,

ρέει στο αίμα μου η μέρα και η νύχτα

δεν ωφελεί ένα απ’ τα δύο να διαλέξω

μοιραία συνύπαρξη μέσα στο ίδιο σώμα

ζωή και θάνατος στην ίδια αγκαλιά.