εξιλέωση

κατασταλάζει η θλίψη

στα καλντερίμια της σιωπής

στης μοναξιάς το ηλιοβασίλεμα

αγαλλιάζει ο πόνος

στου εαυτού τα σκοτεινά δρομάκια

φωσφορίζουν απαντήσεις

σαν λεπίδες που σκίζουν

το μανδύα του φόβου

αναγεννιόνται οι θεοί

στις προσευχές της ψυχής     

κόκκινη θάλασσα

μητέρες αφήνουν τα μωρά

και πιάνουν τα όπλα

παιδιά σταματούν το παιχνίδι

και ψάχνουν τα χέρια τους

καίγονται τα όνειρα

στη φωτιά της παράνοιας

βιάζονται οι αξίες

στα όργια της ανηθικότητας

κι εμείς ηδονοβλεψίες πρόστυχοι

σωπαίνουμε

στη θέα της κόκκινης θάλασσας

στο χάος της μαύρης ψυχής μας

Γκρίζος χειμώνας

Κοιμάμαι

στα κατωσέντονα της ήττας

δακρύζω

σε μια ζωή σακατεμένη

φοβάμαι

μέσ’ στα απόνερα της νύχτας

πασχίζω

μη χάσω ό,τι απομένει.

Θυμάμαι

κάποιων ερώτων καλοκαίρια

μαζεύω

τις μαραμένες ανεμώνες

λυπάμαι

τα πεθαμένα πεφταστέρια

σμιλεύω

της ερημιάς γκρίζους χειμώνες. 

ΓΑΛΑΖΙΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Βαθυστόχαστα σύννεφα ραίνουν βροχή της ελπίδας

μοναχικά αστέρια διαμελίζουν του σκοταδιού το φουστάνι

βράχοι σιωπηλοί καταλαγιάζουν το θυμό των κυμάτων.

Θάλασσα μεθυσμένη απ’ του φεγγαριού το αντιλάρισμα

αναφιλητό του φωτός στα μαλλιά της Ανδρομέδας

της ζωής γενναίο απαύγασμα στου θανάτου την άκρη.

Αμυδρές προφητείες καθρεφτίζουν στιγμές απ’ το μέλλον

του παρελθόντος σκιές στο παρόν διαγράφουν μηνύματα

ανεπίδεκτα μάτια διαβάζουν του καιρού τα σινιάλα. 

Το γαλάζιο σημάδι στο άπειρο ένα βαλς με το Χρόνο χορεύει

του ανέμου φιλί στον ορίζοντα φτερουγίζει δειλά πριν να πέσει

βρυχηθμός της φωτιάς στο στερέωμα σαν θεός πληγωμένος σπαράζει

το γαλάζιο σημάδι στο άπειρο ξαγρυπνά και ποτέ δεν κοιμάται.