ΣΚΕΨΕΙΣ 

Συνήθισα να ζω τη νύχτα

στη διαύγεια του σκοταδιού

να βλέπω τις σκέψεις μου

με τα αιχμηρά τους νύχια να με τρομάζουν.

Να μου λένε για τους ανθρώπους-φίδια

που τυλίγουν γύρω μου

το ζεστό τους δέρμα

και με το γλυκό τους δάγκωμα

στον ανίδεο λαιμό μου

αδειάζουν δηλητήριο.

Εκείνη η σκέψη η βουβή

στην πιο σκοτεινή γωνιά του ενστίκτου

που δε μιλάει, μόνο κοιτά

τώρα σηκώθηκε και ουρλιάζει :

φτάνει πια

σώσε τον κόσμο με ό,τι μπορείς

χτύπα, πάλεψε

αποκεφάλισε τα φίδια

και πέταξέ τα

στο σιχαμένο βόθρο της απληστίας.

Φτάνει πια

χτύπα, πάλεψε

σφάξε τους κόπρους

που ρυπαίνουν την ανιδιοτέλεια

πάτησε τα σκουλήκια

που μολύνουν τους σπόρους της ελπίδας.

Φτάνει πια

σώσε τον κόσμο με ό,τι μπορείς

χτύπα, πάλεψε

πιάσε το μολύβι σου.