Όπως θα έλεγαν οι ποιητές

 

Όπως θα έλεγαν οι ποιητές

μαύρα κοράκια ξεχύνονται από γκρίζα νεφελώματα

κόκκινη βροχή σταλάζει από τα μάτια του ήλιου

αγριεμένες θάλασσες χτυπούν τους ακίνητους βράχους.

Όπως θα έλεγαν οι ποιητές

φεύγουν τα πουλιά για άλλους ορίζοντες

τα παιδιά ξαναγεννιούνται σε καλύτερους κόσμους

καινούρια μάτια κοιτούν το ηλιοβασίλεμα

νέα αστέρια φωτίζουν τις νύχτες.

Όπως θα έλεγαν οι ποιητές

ανείπωτες προσευχές θα σώσουν τις ψυχές μας

ανεκπλήρωτες ουτοπίες θα γαληνέψουν τους φόβους μας

απραγματοποίητες πράξεις θα αλλάξουν

τις μελλούμενες τροχιές.      

 

                                                       Δεκέμβρης 

 

Με ένα κρύο φιλί αποχαιρετάς το φθινόπωρο

του χειμώνα την πόρτα ανοίγεις,

τα βουνά σκεπάζεις με χιόνι

ζωογόνο νερό να ποτίσει το χώμα.  

Ανθίζουν πράσινοι πορτοκαλεώνες

πολύχρωμες ανεμώνες σαγηνεύουν τα πουλιά

και τα ποτάμια ξεχύνονται ασυγκράτητα

προς τη θάλασσα.  

Τα πλάσματα συμπορεύονται με το ψύχος

θωπεύουν της Φύσης το εναλλασσόμενο πρόσωπο.  

Ένα βιβλίο περιμένει δίπλα στο τζάκι, 

το μολύβι δίπλα στο τετράδιο

περιμένει ένα ζεστό χέρι

να γαληνέψει το μυαλό

να γλιστρήσει απαλά απ’ τις γρίλιες

να γαντζωθεί στα παγωμένα σύννεφα

και να ταξιδέψει

σε λευκά, κρυστάλλινα όνειρα

στην αγκαλιά του χειμώνα.