Το φως διστακτικό

 

Το φως διστακτικό

εγκλωβίστηκε στα πυκνά σύννεφα

παραδίνονται ανούσιες οι αχτίδες

στα ανόητα σκοτάδια της μωρίας.

Τα μάτια της ελπίδας στάζουν ματωμένα όνειρα, 

τσακισμένα τα φτερά της αγάπης

στις ξέρες του μίσους

στα γιγάντια βουνά της διχόνοιας

στην απύθμενη άβυσσο της έπαρσης.  

Τα πουλιά ανισορροπούν σε γκρεμούς ανεπίστρεπτους

τα λουλούδια λεπρά σε άρρωστα χώματα

το νερό μολυσμένο από οξειδωμένες βροχές

οι αιώνες πεθαμένοι στο νεκροταφείο της Ιστορίας.  

Για κάποιους δεν ξημερώνει ποτέ

ποτέ ο ήλιος δε χρωματίζει το βλέμμα τους

ποτέ η γαλήνη δεν αγγίζει την ψυχή τους, 

για κάποιους η χαρά δεν ήρθε ποτέ

ποτέ δε ζέστανε την ψυχή τους,

για κάποιους το γέλιο χάθηκε παντοτινά…  

και είναι ακόμη παιδιά. 

   

Το φως διστακτικό

στους ορίζοντες του αχάριστου κόσμου

αναζητά έναν αγνό και αθώο ουρανό

στην ανατολή μιας ουτοπίας.