Είμαι

 

Είμαι λουλούδι του αγρού

πίνω βροχή του ουρανού.

Είμαι πουλί στα σκοτεινά

φύλλο αφημένο στο βοριά.  

 

Ένα κι ένα κι άλλο ένα

κύματα φουρτουνιασμένα. 

 

Είμαι αστέρι που κυλά

μέσα στου Χάους τη σκιά.

Είμαι ανάσα στη σιωπή

είμαι το αίμα στην πληγή. 

 

Μία-μία κι άλλη μία

φεύγουν οι στιγμές σαν πλοία. 

 

Είμαι η πίστη στην ψυχή

κάνω το τέλος μια αρχή.

Είμαι φωνή στην ερημιά

είμαι ο πόνος κι η χαρά.  

 

Είμαι μέρα μα και νύχτα

είμαι ψέμα και αλήθεια.       

 

Βροχή ανέμελη

Στην Αγγελική 

 

Βροχή ανέμελη σκάβει το χώμα

γλείφει τους τοίχους, τις ταράτσες, τα κεραμίδια

την ταλαιπωρημένη άσφαλτο

το σακατεμένο πεζοδρόμιο,   

τα μαλλιά της κοπέλας που περιμένει στη στάση

το καθυστερημένο λεωφορείο

( πόσα λεωφορεία χάσαμε, πόσους άγνωστους προορισμούς )

τις μοναχικές ράγες που αναπολούν

τα τρένα που έφυγαν

( πόσα τρένα δεν προλάβαμε και δε γύρισαν ποτέ )

τα αγέρωχα φανάρια

που αναβοσβήνουν ακούραστα

( πόσα φανάρια αψηφήσαμε

  πόσους φάρους δε διαβάσαμε )

τα παιδιά που σχολάσανε

και τρέχουν σπίτι γελώντας

( πόσα παιδιά δε γελάσαν ποτέ

  πόσα παιδιά δε γεννήθηκαν ).    

Το λεωφορείο ήρθε επιτέλους!

Η βρεγμένη κοπέλα θα ξεκουραστεί σε λίγο

μια ζεστή πετσέτα θα τη στεγνώσει

κι αποκαμωμένη θα ονειρευτεί. 

Κι αυτή η ανέμελη βροχή

θα συνεχίσει να μας ξεπλένει

να ποτίζει τον κήπο μας

για να ανθίζουν στις ψυχές μας

ιστορίες του νερού

που θα ευωδιάζουν στο άπειρο.  

Πάντα ζωογόνα αυτή η βροχή

πάντα γεννάει νέα χρώματα

νέες δημιουργίες!      

 

Ο χορός των φλαμίνγκο

 

Γλυκό πορτοκαλί ταλαντεύεται

αρμονικές κινήσεις ακριβείας

στον αναγεννησιακό χορό του έρωτα

πάνω σε φρέσκα, δροσερά νερά.  

Νέος κύκλος αρχίζει ξανά

νέες ελπίδες ανατέλλουν

η ζωή ανασυντάσσεται

επαναπροσδιορίζεται και προχωρά. 

Ευκαιρίες και απώλειες

αγωνίες και ανέμελα παιχνίδια

φόβος και ευχαρίστηση

επαγρύπνηση και γαλήνη

συνυπάρχουν στην ίδια αγκαλιά

της σοφής και άγριας Φύσης.         

 

Η βραχνή φυσαρμόνικα του Πάνου

Στον Πάνο Κατσιμίχα 

 

Γλυκό κελάηδισμα φτερούγισε

πάνω από τις αγωνίες της εφηβείας μας

τιτίβισε μελωδίες απόκοσμες

στα απάτητα δάση της καρδιάς μας

ημέρεψε τους άγριους χειμώνες μας

και δρόσισε τα καλοκαίρια μας.  

Σαν διαβατάρικο πουλί

συντροφεύει τους χρόνους μας, 

πετά από τη γη στον ουρανό

και με νότες αγγελικές

ποτίζει τις ψυχές μας

να γεμίσει ο κήπος μας

χρωματιστά τραγούδια

κι ανθισμένες μουσικές.