Άθροισμα 

 

Πάντοτε προσπαθούσα να ζήσω όπως θέλω,  

να ορίζω εγώ τις επιλογές μου

λαθεμένες ή σωστές να είναι απόλυτα δικές μου

θετικά και αρνητικά να είναι η φωνή της καρδιάς μου.  

Άλλοτε τα κατάφερνα κι άλλοτε όχι

άλλοτε έχανα κι άλλοτε κέρδιζα

( ή και τα δυο μαζί )

κάποτε απόλυτος κυρίαρχος

και κάποτε ανήμπορος σκλάβος.    

Ορατά κι αόρατα δεσμά

ηθελημένα ή αθέλητα

περιτριγύριζαν τη σκέψη μου

και ταυτόχρονα ατρόμητα φτερά

ανέμιζαν στην ψυχή μου.   

Και τώρα εδώ στου δρόμου τα μισά

μετρώ τα βήματά μου

να σέρνονται στα λασπόνερα πάνω στο χώμα

κι άλλες φορές σε κορυφές απάτητες

να ατενίζουν τον μακρινό ορίζοντα της Αλήθειας, 

τα ερωτήματα να παραμένουν αναπάντητα

οι απαντήσεις να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι

κι αυτό το Χάος που με φιλοξενεί

να εισχωρεί στα σωθικά μου

και να γίνεται η ίδια μου η ύπαρξη.