Μετουσίωση

 

Κάθε τόπος έχει μια ξενιτιά

κάθε ξενιτιά γίνεται τόπος

τόπος γνώριμος, οικείος

που τον αγαπάς και σ’ αγαπάει

που τον μισείς και σε μισεί. 

Πάντα θα έχεις μέσα σου

τη στάμνα που κουβάλαγες νερό απ’ την πηγή

την κυκλοθυμική θάλασσα που ταξίδευε τα όνειρά σου

το πέτρινο γεφύρι πάνω απ’ το αγριεμένο ποτάμι

το κλαδί της συκιάς που έσπασε κάτω απ’ τα πόδια σου.

Πόσα κλαδιά θα σπάσουν κάτω απ’ τα πόδια σου

πόσα ποτάμια θα σου κόψουν το δρόμο

για πόσο ακόμη θα διψάς δίπλα σε άνυδρες πηγές

ως πότε θα αρμενίζεις στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

της ψυχής σου…  

Σε κάθε τόπο τα ίδια θα διαβείς

σε οποιαδήποτε στιγμή του Χρόνου

θα ζεις ξανά τα ίδια

όσες φορές και αν το δεις

το ίδιο νόημα θα βγαίνει,

όσες φορές κι αν γεννηθείς

στην ίδια ουσία θα πεθαίνεις.