Θερινό μεσημέρι

 

Χρυσίζουν οι ελιές στις πλαγιές των βουνών

ο άνεμος τους ανακατώνει τα μαλλιά

καθώς διαβαίνει βιαστικός

αφήνοντας πίσω του μια αίσθηση δροσιάς

στην κάψα του καλοκαιριού

στου μεσημεριού το πύρινο φίλημα.

Η θάλασσα κρυφογελά και φλερτάρει

με του ήλιου τα δάχτυλα

και ζωγραφίζει χρυσές ανταύγειες

στο κορμί της αμμουδιάς.

Τα τζιτζίκια τραγουδούν αδιάφορα για το χειμώνα που έπεται

τα προνοητικά μυρμήγκια δουλεύουν αδιάκοπα στα καυτά χώματα

τα δέντρα ρουφούν λαίμαργα κάθε ρανίδα που λάμπει

ο ήλιος αγκαλιάζει τη γη και της προσφέρει το ζωογόνο φιλί του

συνεχίζει η Φύση το ατέλειωτο ταξίδι στο Χρόνο

σαν πουλί με ακούραστα φτερά ανάμεσα στις εποχές

σαν νερό ασταμάτητο που βιάζεται να φιλήσει τα κύματα.