ΚΟΡΜΙ ΙΙΙ

 

Τρελό κι ατίθασο στα έγκατα του Χάους

πέφτει, σηκώνεται και πάλι απ’ την αρχή

δειλά τα βήματα, σκυφτοί οι ώμοι

θεός και άνθρωπος εναρμονίζονται στα κύτταρά του.

Χαρές και λύπες σχηματίζουν τις ουλές του

δάκρυ και γέλιο τις ρυτίδες του σμιλεύουν,

με την αφή να ψηλαφίζει στα τυφλά

ζωή και θάνατο στα ακροδάχτυλά του. 

Γυμνό κι ανέστιο στην άβυσσο του σκότους

η όψη του σκοντάφτει στις βροχές

οι απώλειες καθρεφτίζονται στο βλέμμα

χαράζουν το δέρμα οι στιγμές

κυλούν οι μέρες ανεπίστρεπτα

προς την αναπόφευκτη δύση. 

Βάρκα είναι το κορμί

σε τούτο το μονάκριβο ταξίδι

το πρώτο και το τελευταίο

μιας ψυχής περαστικής

μιας ψυχής βασανισμένης

που για λίγο φεγγίζει

απ’ τα σκοτεινά παράθυρα του Χρόνου,

για λίγο ανασαίνει

μέσα στο πάντα

μέσα στο τίποτα.  

Βάρκα είναι το κορμί

την ψυχή να ταξιδεύει…