ΠΟΙΗΜΑ  ( ακροστιχίδα ) 

    

Ποιώ με της ψυχής μου το αίμα

   στίχους ανέστιους

   στου ουρανού το βλέμμα

Οίστρος σαν σκοτεινό φεγγάρι

   ενστικτωδώς παλεύει

   με φως του Λόγου μορφή να πάρει

Ιδέα που δειλά τρεκλίζει

  στα στενά του κόσμου

  την αλήθεια της ψελλίζει

Ήλιος του μυαλού την πορεία

   στην τροχιά της Σκέψης

   καθορίζει με αρμονία

Μάνα επίπονα γεννάει

    με αγάπη τις λέξεις

    το παιδί να μιλάει

Ανάγκη που ποτέ δεν τελειώνει

   στου θανάτου το ψέμα

   τη ζωή μεγαλώνει