γαλήνιο έρεβος 

γαλήνιο έρεβος στην άκρη μιας αχτίδας

κοπή απρόσκλητη στο νήμα της στιγμής

σημάδι άσβηστο στο σώμα του απείρου

λιμάνι άγνωστο μιας χώρας μακρινής

μοιραίο φίλημα της ύστερης ανάσας

θλιμμένο κάλεσμα σε πένθιμη γιορτή

ανανεώσιμη μορφή αθανασίας

το κάθε τέλος να γεννάει μια αρχή 

ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Χρυσάνθεμα λικνίζονται στο βλέμμα του αγέρα

βουνοκορφές χορεύουνε αγέρωχες, στητές

φτερά ορμούν και πάλλονται στου ύψους τη φοβέρα

κυοφορούν τα χώματα τις νέες τους σπορές.

Αλμύρα σφυρηλάτησε το πέτρινο του Χρόνου

υπομονή που χάραξε τους δρόμους των νερών

μηνύματα σωπαίνουνε στ’ ακρόχειλα του Κρόνου

και ομορφιά κρυβάμενη στη γνώση των βυθών.

Καυτό φιλί ζωγράφισε αρχή στη γη του τέλους

και οι στεριές αλλάζουνε στων βράχων τη βουή.

Ριπή σφυρίζει, χάνεται σαν την αιχμή του βέλους

και προχωρά αέναη της Φύσης η ροή.

Θεός μαζί και άνθρωπος, του σύμπαντος αχτίδα

τα μυστικά της ύπαρξης στην άκρη της ψυχής

παράδεισος και κόλαση στην ίδια καταιγίδα

η γένεση κι ο θάνατος το χάδι της ζωής.

Μαντινάδες - youtube

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός
Φωνή: Ελένη Κατσούλη Βιολί: Μιχάλης Κουντούρης Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος
Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές ανάσες"

Βίντεο: Ανναλίνα Φωτοπούλου

https://www.youtube.com/watch?v=rZv7v1hoEXs

Κοίτα το μισοφέγγαρο γλυκά που μας ζεσταίνει.
Παίξε βιολί περήφανο τραγούδι που ανασταίνει.

Μία ζωή μας δόθηκε
όμορφο ό,τι έχεις.

Παίξε βιολί περήφανο τραγούδι που ανασταίνει.
Μία πνοή μονάκριβη ο χρόνος που μας μένει.

Κοίτα το 'λιοβασίλεμα ξανά σκοτάδι φέρνει.

Μία ζωή μας δόθηκε
όμορφο ό,τι έχεις.

Παίξε λαούτο στεριανό και λύρα σκαλισμένη.
Μία πνοή μονάκριβη ο χρόνος που μας μένει.

Όλα εδώ υπάρχουνε μην ψάχνεις παραπέρα.
κόλαση και παράδεισος μας λένε καλημέρα.

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΧΑΔΙ

Κλείνω τα βλέφαρα στου έρωτα το χάδι

άγγισμα λαίμαργο ταράζει το κορμί, 

σκέψη που έρχεται στον ύπνο σου το βράδυ

και αντιστέκεται στου χρόνου τη ροή. 

Στάζουν τα λόγια σου στη λίμνη της καρδιάς μου

κύκνοι απλώνουν τα ολόλευκα φτερά

και φτερουγίζουν στις γωνιές της μοναξιάς μου

ψίθυροι λάγνοι και τραγούδια θαλερά.

Κι αν είναι μία μέσ’ στο άπειρο στιγμούλα

μία ανάμνηση θολή που μας κοιτά

ένα καθόλου στου για πάντα τη σκιά

κάθε ανάσα θα τη ζήσω ως το τέλος

μέσα στα κύτταρα θα νιώσω τη φωτιά

και θ’ αγκαλιάσω με το αίμα μου το βέλος. 

ΛΙΤΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Λιτές ανάσες

στο βλέφαρο του Χρόνου

στου απείρου το πέλαγο

στα τυφλά ταξιδεύουν.

Χρωματίζουν του σύμπαντος

τα ερέβινα χείλη

με ερώτων σκιρτήματα

και γαλάζιες ανταύγειες. 

Λιτές ανάσες

προσφέρουν στο Χάος

της ζωής τη συνέχεια

στου θανάτου το χάδι

εξανεμίζουν νερό και φως

λίγο πριν

ψυχές να γίνουν.