ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Στου ανέμου την ανάσα σκορπάω τη ζωή μου

το κορμί μου σέρνω ανάμεσα στις εποχές

πάθη αγιάτρευτα, πόθοι αστείρευτοι

τι θα δώσετε, τι θα πάρετε

και τι αξία έχουν όλα αυτά;                                                                                   

Αδιάφορες οι πολυτέλειες του κόσμου

καριέρες πεταμένες σ’ένα ανοιξιάτικο πρωινό

με ανταμοιβή μια εξαίσια ικανοποίηση

που από εργατικό μυρμήγκι

έγινα ατίθασο δελφίνι                                                                                            

και πέταξα μακρυά από το βρομερό λιμάνι

και ξέφυγα από τον ασφυκτικό ιστό

της κοινωνικής αράχνης.

Κάθε μέρα που ξημερώνει

είναι ένα άλυτο αίνιγμα                                                                                          

γεμάτο ελπίδες και δυνατότητες

χωρίς να ξέρεις πού θα σε βγάλει

το δειλινό της,

ίσως γι’ αυτό δεν μπόρεσα ποτέ

να κάνω τις μέρες μου                                                                                          

όλες ίδιες.

Εραστής της ουτοπίας

χάνομαι στα μονοπάτια των ονείρων της

και βρίσκω την ευτυχία

σε λίγες λέξεις                                                                                                        

σε μια μελωδία

στο διάβασμα των αστεριών

σ’ένα δέντρο που μεγαλώνει

σ’ ένα παιδί που γελάει

στο αντίκρισμα ενός φίλου                                                                                   

που έσμιξαν τα μονοπάτια των ονείρων μας.

Κορμί μου εφήμερο

που δεν εβαρέθηκες

ηδονές ποτισμένες με αφιόνια

εμπειρίες καινούριες στου Έρωτα τη ζάλη,                                                         

γεύεσαι την ομορφιά όπου τη βρεις

κι ας ξέρεις ότι το επόμενο βήμα

είναι η σήψη.

Τι σκέψεις – γίγαντες

μπορεί να περνάνε από το μυαλό μου                                                                  

εκείνη τη στιγμή

που αφήνω την τελευταία μου ανάσα.

Αποχαιρετώ έναν κόσμο

που ποτέ δεν κατάλαβα

και μια ζωή που δεν έμαθα                                                                                   

για ποιο λόγο την έζησα

που δεν μπόρεσα να εκτιμήσω

την αξία της.

Ψυχή μου λησμονημένη

στο μεταθανάτιο άγνωστο                                                                                    

αθάνατη είναι μόνο η μνήμη

των ζωντανών.

Σκέψη μου αχόρταγη

ακάματη θα τελειώσεις

της ύπαρξής σου το πέρασμα                                                                               

που θα το θυμίζουν

λίγοι στίχοι ταπεινοί και αυτόνομοι.