Απουσία

 

Φωνή που σπάει σε κοφτερά κομμάτια μοναξιάς

σκέψεις - φαντάσματα στοιχειώνουν τους αδειανούς τοίχους

τα δάκρυα απολυμαίνουν τις πληγές

οι σιωπές νυστέρια στο τραύμα της καρδιάς

χαρακώνουν τη μνήμη που αιμορραγεί

αδίστακτα συμπεράσματα. 

Τριγυρνώ στα δωμάτια της ερημιάς

στο μπαλκόνι μου ούτε ένα πράσινο φύλλο

το κρεββάτι δίχως τη ζεστασιά του κορμιού σου

παγώνει όπως το δέρμα μου

και νοσταλγεί της σκιάς σου τα χάδια.  

Οι αναμνήσεις κρυμμένες σ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

οι θολοί καπνοί ναρκώνουν τον πόνο

η αποκαμωμένη θλίψη αγγίζει τα βλέφαρα

κι αποκοιμιέμαι

στα σεντόνια της λήθης.    

 

Σε θέλω

 

Σε θέλω

σαν το νερό στην απόγνωση της δίψας

σαν ένα όνειρο στην επίμονη αϋπνία

σαν ένα χάδι στο λυγμό της αφής.   

Έναστρες σκέψεις στο φιλί σου να ξυπνάνε

όλοι οι φόβοι στων ματιών σου το γκρεμό,

κοίτα τις μέρες σαν τα σύννεφα περνάνε

και οι στιγμούλες μας δεν έχουν γυρισμό.   

Σε θέλω

σαν προσευχή στη δικαίωση της ήττας

σαν μια παραίσθηση στην ανέλπιδη αγωνία 

σαν τελευταίο στεναγμό της πνοής. 

Είν’ οι πληγές μας πεφταστέρια που πετάνε

μέσα σε έναν ασημένιο ουρανό,

είναι τα δάκρυα νιφάδες που κυλάνε

μέσα στου Χρόνου τον ατέλειωτο χορό.