ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

 

Οι αλυσίδες της ψυχής

σφιχτά δεμένους μας κρατάνε

και των φτερών το πέταγμα

κάθε στιγμή αναβάλλουν.

Καυτές ανάσες άπραγες

απ’ τον αέρα ξεχασμένες

αδυνατούν στη θέληση

στον κεραυνό δειλιάζουν. 

Μάτια τυφλά δε χαίρονται

την ομορφιά του ήλιου,

πηγής νερό δε γεύονται

τα σφαλισμένα χείλη.

Αλήθειες ασυγκράτητες

κοιτάνε μέσ’ στο φόβο

σαν χέρια ακατανίκητα

απ’ τα δεσμά ξεφεύγουν.   

Ανώνυμο

 

 

Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω

προσαρμόζομαι σε αυτά που μου δίνεις

και χέρι-χέρι προχωράμε

σε μονοπάτια δύσβατα

σε ανείδωτες θάλασσες.

Τα μυστικά που κρύβεις

δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ

μα θα σκάβω, εργάτης ακούραστος

και τις πέτρες θα σπάω της Γνώσης

κι όταν το βράδυ με τα χέρια ματωμένα

θα ξαποσταίνω γερμένος στα μάτια σου

θα ακουμπάς τις αλήθειες σου

αμυδρή πληρωμή

για τους κόπους της μέρας.