ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ –
ΡΟΥΚ
Στης
μοναξιάς σου το αμίλητο σκοτάδι
λέξεις
υφαίνεις από άνεμο κι αγάπη
φάροι να
φέγγουν στα ταξίδια ποιητών
και τις
ανθρώπινες ψυχές να γαληνεύουν.
Το χαμόγελο
της καρδιάς σου
δροσίζει
απλόχερα περαστικούς
σ’
ακολουθεί παντού καλά να κρύβει
τη θλίψη
που σε τρέφει από παιδί
ένα λυγμό
του πόνου σου
οι άλλοι να
μη δούνε.
Λίγες φορές
σε συνάντησα
λίγα τα
λόγια που ανταλλάξαμε
τόσο μεγάλα
και πολλά
αυτά που
μου έδωσες.
Στον ουρανό
της προσφοράς
λάμπει το
άστρο σου σαν ήλιος μεθυσμένος
σε λάγνο
κοίταγμα καυτού μεσημεριού.
Στον ουρανό
του τίποτα
έγινες ένα
κάτι
καντήλι
άσβηστο
στα δάχτυλα
του πάντα
αχνοφωτίζεις
τις σκιές