ΦΩΝΕΣ
Φωνές γνωστές, ανελέητες
που τον ύπνο χαλάτε
και την εγρήγορση κάνετε μαρτύριο. 
Φωνές αγαπημένες απο το πουθενά
είσαστε παντού
γίνεστε τα πάντα
για να σωπάσετε πάλι
όταν η συνείδηση αποκοιμηθεί.
Φωνές – σειρήνες
μαγεύετε το μυαλό
σέρνοντας το στην άπειρη λήθη
κάνοντας το να ακολουθεί
μόνο το δικό σας τραγούδι
με μια μέθη τόσο γλυκιά
που δεν μπορείς να αντισταθείς
δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Φωνές – λέξεις
ανεκτίμητες, ασήμαντες
τον κόσμο αλλάζετε
ή κρύβεστε βουβές
να μη σας ανακαλύψουν
και τους τρομάξετε.
Μία λέξη
σκορπάει τον πανικό
αν δεν ειπωθεί στην ώρα της.
Φωνές αδιέξοδες
τη ζωή σταματάτε
για να την αρχίσετε αλλιώς
τη σκοτώνετε για να αναστηθεί πάλι.
Φωνές – ερινύες
την ψυχή βασανίζετε
για να οδηγηθεί στη λύτρωση.

Μάρτης – Ιούνης 2004
από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_52.html
Σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη  

Οδοιπορικό 



Απ’ τα ψηλά της Τρίπολης
αγέρας μανιασμένος
το καταχείμωνο περνώ
και τα βουνά σμιλεύω.
Στης Καλαμάτας το γιαλό
γλαρόνι σεριανίζω
στη λευτεριά του πέλαγου
ξανοίγομαι γελώντας.
Στο Ναύπλιο νερό κυλώ
τα χίλια σκαλοπάτια
γλυστρώντας χαϊδεύω
τα λόγια τους ακούω
στάλα τη στάλα
στο κοίταγμα του Χρόνου.
Στης Σπάρτης τον καιάδα
ρίχνω τις σκέψεις
τις θλιμμένες
ανάσες αισιοδοξίας
να μυρίσει ο Νους
κι η ψυχή να γαληνέψει
ξαποσταμένη να ξεδιψάσει
στη δροσιά της πεδιάδας.
Χρυσαφένιος ρόδακας
τον κυανό λαιμό της Φοινικούντας
με ουρανό κι αλάτι
περιδένοντας στολίζω.
Πέτρα ανάλγητη
στο κάστρο της Μεθώνης
μέρα τη μέρα με σκαλίζει
το άλλαγμα των καιρών,
υπομονετικά ακούω
τα όνειρα των ανθρώπων
στου μέλλοντος τα ηλιοβασιλέματα.


Τα σώματα των κορυφογραμμών χορεύουν
αέρινα λικνίζονται
στο σφύριγμα της ιστορίας.
Κι αυτή σου η γωνιά
μια εξαίσια μουσική
τόπε γαλανέ
πολύπαθη γη αγαπημένη.   


ερωτευμένα όνειρα



ερωτευμένα όνειρα
σε χρυσογάλαζες ακρογιαλιές
λαμπυρίζουν στων κυμάτων το πέρασμα
στων ανέμων τη φούρια γελάνε
ψάχνουν καινούριες λέξεις
την παρθένα ζωή τους να ντύσουν   




γυναίκα



πινελιές πόθου
στο φιλντισένιο βλέμμα
κάτω απ’ τα φρύδια που φρουρούν
το ανεκτίμητο πρόσωπο

στόμα ντυμένο με των χειλιών το μετάξι
μεθυσμένος αέρας απ’ τα πολύχρωμα ευωδιάσματα
σκέψεις μπλεγμένες στων μαλλιών το τίναγμα
απαλό πέπλο στων ονείρων το ξύπνημα
της ζωής ομορφιά στο τσέλο του έρωτα

αμνιακή αίσθηση στο ασυνείδητο του ενστίκτου

ηδονικό μυστήριο της ύπαρξής μας
μητέρα του μέλλοντός μας   



σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη  

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ



Όλα καλά λοιπόν!
Ο πρωθυπουργός μας και οι υπουργοί του έκαναν κάτι μοναδικό, πρωτότυπο, που δεν έχει γίνει ποτέ: ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη!
Τι ανδρεία! Τι πολιτικό σθένος! Τι ακμαιότατη ηθική!
Ας τους χαιρόμαστε λοιπόν! Επειδή για μένα οι πολιτικοί ενός τόπου είναι ο καθρέφτης του λαού.
Ας χαιρόμαστε, βέβαια και τους άλλους, ξέρετε εκείνους που με την πολυτέλεια του δεύτερου το παίζουν παλληκάρια, εκείνους που όταν κυβερνούσαν χτες διατηρούσαν και συντηρούσαν αυτήν την εγκληματική ανομία που μας βολεύει όλους σαράντα χρόνια τώρα και βάλε…  
Φυσικά ας χαιρόμαστε και… τα ρέστα, ξέρετε τους υπόλοιπους στις γωνίτσες που το παίζουν επαναστάτες, αυτοί βέβαια έχουν ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια και άνεση, ότι δε θα κυβερνήσουν ποτέ, οπότε τους παίρνει και για καμμιά κουβέντα παραπάνω.


                                Κι έτσι ήσυχα κι ωραία
θα συνεχίσουμε όλοι το ίδιο μεταπολιτευτικό παιχνιδάκι μας: σήμερα καίω και μπαζώνω, αύριο χτίζω αυθαίρετα χωρίς καμμία προφύλαξη και μεθαύριο τα νομιμοποιεί ο υπουργός με μια τροπολογία, κι όποιον πάρει ο χάρος. Ξέρετε, αυτήν τη νοοτροπία που μας έμαθαν οι γονείς και οι δασκάλοι μας και εμείς την εξελίσσουμε σε συνδυασμό με τα υψηλά ιδανικά και φρονήματα του χαρακτήρα μας… 
Κι έτσι ήσυχα κι ωραία θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε χωρίς να τιμωρηθεί κανείς ή στην καλύτερη περίπτωση να τιμωρηθούν οι λιγότερο ευθυνόμενοι. Άλλωστε η οργανωμένη χώρα μας έχει όλους τους κατάλληλους μηχανισμούς και ήδη τα πράγματα προχωράνε ομαλά, όπως γίνεται σαράντα χρόνια τώρα: οι εθελοντές κάνουν αυτά που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία ( να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί ) για να μην την επιβαρύνουμε την καημένη με επιπλέον φορτία και οι κυβερνόντες θα δώσουν τις απαραίτητες αποζημιώσεις συνοδευόμενες από τα δέοντα συλλυπητήρια και την υπόσχεση ότι θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα από ‘δω και πέρα, διότι ένας πολιτικός πρέπει να ξυπνά στον πολίτη του το αίσθημα της ασφάλειας και της ελπίδας!
Σ’ αυτό το σημείο ( παραλίγο να μου διαφύγει, θα ήταν προσβλητική αγένεια από μέρους μου ) μπαίνουν στο σκηνικό, βέβαια, και όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι μεγαλοκαρχαρίες με τις δωρεές τους και την υποστηρικτική τους ψιχουλοβοήθεια ( ευκαιρία να ξεπλύνουν μερικά δισεκατομμύρια ) ξέρετε, αυτοί που αύριο θα χτίσουν στα καμένα.
Εννοείτε ότι θα βοηθήσουμε κι εμείς με το υστέρημά μας, ξέρετε, όλοι εμείς που χτες ούτε που σκεφτήκαμε να αντιδράσουμε όταν βιάζαμε τη Φύση και στήναμε μελλοντικές παγίδες θανάτου. Δε βιαζόμαστε όμως, θα αντιδράσουμε κι εμείς όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν καεί το δικό μας σπίτι, όταν θρηνήσουμε το δικό μας άνθρωπο, όταν θα λαμβάνουμε κι εμείς τις απαραίτητες αποζημιώσεις, φιλανθρωπικές βοήθειες και υποσχέσεις.


                                   Φυσικά και θα συλλυπηθώ
με όλο τον πόνο και τη θλίψη της ψυχής μου.
Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό και για κανέναν λόγο, κι ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνει εξαιτίας σκοτεινών συμφερόντων.
Συλλυπητήρια στα σημερινά θύματα, στα χτεσινά και στα μελλοντικά.
Συλλυπητήρια και σ’ αυτόν το λαό, σ’ αυτόν τον τόπο.
Και είναι τα ίδια συλλυπητήρια που είχα εκφράσει και χρόνια πριν, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα, έφηβος τότε, όταν έβλεπα να μας δηλητηριάζουν με εγκληματικές νοοτροπίες και να μας εκπαιδεύουν για να γίνουμε εν δυνάμει δολοφόνοι που δε θα τιμωρηθούν ποτέ. Είναι τα ίδια συλλυπητήρια που έχω εκφράσει πολλές φορές μέχρι σήμερα, όταν διαπιστώνω ότι αυτές οι νοοτροπίες μας έχουν μετατρέψει σε… ( άντε, ας μην το πω ) απάνθρωπα όντα που δε μας ενδιαφέρει τίποτα εκτός από τον εαυτό μας, που δε νοιαζόμαστε ούτε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που δε βλέπουμε ούτε πόντο πέρα από τη μύτη μας.
Συλλυπητήρια και στην όποια ελπίδα μας που έχασε άλλο ένα κομμάτι από την ήδη σαπισμένη σάρκα της.
Και να μην ξεχάσουμε, τέτοιες παγίδες θανάτου υπάρχουν ακόμη πολλές γύρω μας στην πανέμορφη χώρα μας.
Συλλυπητήρια, λοιπόν και εις άλλα με υγεία! 


Υ.Γ.    ίσως τα παιδιά μας
          να αλλάξουν το αύριο   


28 Ιούλη 2018 ( για τη φωτιά στο Μάτι τον Ιούλη του 2018 ) 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_27.html

Το μπλουζ του αργοπορημένου 


Όλο αργεί
για να φανεί
σαν τη χελώνα
αργά πατά
όλο αργά
και πιο αργά. 

              Ω μωρό μου
              χελωνάτο ! 



Ώρες μετά
σαν τον πασά
με ηρεμία
φτάνει αργά
όλο αργά
και πιο αργά.

              Ω μωρό μου
              χελωνάτο !



Βήμα κομψό
καρτερικό
σαν το καβούρι
στην αμμουδιά
όλο αργά
και πιο αργά.

               Ω μωρό μου
               καβουράτο !



Πια δεν μπορώ
μα σ’ αγαπώ
και ας με σκάσεις
κάποια βραδιά
όλο αργά
και πιο αργά.

                Ω μωρό μου
                καβουράτο ! 


ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ ΓΛΥΚΟ 




Κόκκινο κρασί γλυκό
των αμπελιών του έρωτα
Κολλάει στα χείλη
το φιλί της μέθης
που γεύτηκα σε βράδια φιλήδονα
σε σεντόνια με αγάπη στρωμένα 
Μυρωδικά της ψυχής αποστάγματα
σιγοβράζουν στης προσμονής την αγκάλη
τη μοναξιά των κορμιών να ποτίσουν
Κέρασμα εκστασιασμένης μαινάδας
τις αισθήσεις στροβιλίζει
σε αφιονισμένο χορό της φωτιάς
στο στήθος της Αφροδίτης. 




Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στις ανθολογίες:  
 "Αχ! Έρωτα... - Ανθολόγιο ερωτικής ποίησης, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2020"(εκδόσεις Βεργίνα)
"ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020"  


Η ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ



Οι λέξεις που στριφογυρίζουν στην ψυχή μας
μπορεί και να μας κάνουν ποιητές
οι αγκαλιές που φιλήδονα σπαταλήσαμε
ίσως μας κάνουν ανθρώπους
τα ψέματα που απλόχερα σκορπίσαμε
μπορεί να πρόσφεραν χαρά
που άλλη χαρά γέννησε. 


Ίσως να μας έκαναν ήρωες οι ματαιωμένες πράξεις
να μας έκαναν αγίους οι βοήθειες που δε δώσαμε
ίσως μας κάνουν φαντάσματα τα φιλιά που αρνηθήκαμε
και αγέννητα χαμόγελα οι καλοσύνες που προσπεράσαμε
ίσως χάσαμε την ευκαιρία
όταν απαξιώσαμε την αγάπη
ίσως να είμαστε αγέρας άσκοπος
στην πνοή της ευτυχίας.  


ΧΡΗΣΜΟΣ



Χτίζω το όνειρο στη σάπια μου ελπίδα
και στου δασκάλου μου τη λάγνα συμβουλή
σύνορο νόθο, αδιάφορη πατρίδα
και στα φτερά μου της απάτης το κερί. 

Μέσα στην κόπρο του Αυγεία γελασμένος
να καθαρίζω των αιώνων τη βρωμιά 
από θεούς κι από ανθρώπους προδομένος
στο φως μαραίνομαι σαν άσκοπη σκιά.

Λησμονημένος Οδυσσέας που ‘χει πάρει
λωτό της λήθης και της Κίρκης το πιοτό
χίλιες Ιθάκες στων Σειρήνων το δοξάρι
να τραγουδούν της Πηνελόπης το χαμό.

Αν ξεχωρίσεις την αλήθεια απ’ το μύθο
θα έχεις λύσει της Πυθίας το χρησμό… 

  ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ   Ένα ποίημα είναι ποίημα όταν είναι γραμμένο με ρανίδες ψυχής με το αίμα του ασυνείδητου βαμμένο και το μαχαίρι ...