ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Οι αλυσίδες της ψυχής

σφιχτά δεμένους μας κρατάνε

και των φτερών το πέταγμα

κάθε στιγμή αναβάλλουν.

Καυτές ανάσες άπραγες

απ’ τον αέρα ξεχασμένες

αδυνατούν στη θέληση

στον κεραυνό δειλιάζουν. 

Μάτια τυφλά δε χαίρονται

την ομορφιά του ήλιου,

πηγής νερό δε γεύονται

τα σφαλισμένα χείλη.

Αλήθειες ασυγκράτητες

κοιτάνε μέσ’ στο φόβο

σαν χέρια ακατανίκητα

απ’ τα δεσμά ξεφεύγουν.    

Ζωγραφική με soft pastels: Έλενα Κανδηλάκη

 

Παράσταση

 

Εγκλωβισμένα θύματα

στα νύχια ματωμένης καριέρας

γδέρνουν την ψυχή τους

και τα κομμάτια πετάνε

στο αδηφάγο χειροκρότημα.

Η αυλαία ανοίγει

δυνατές μουσικές

εντυπωσιακά σκηνικά

λόγια μεγαλεπήβολα

να σκεπάζουν τις κραυγές

κάτω από τα προσωπεία

και ο χορός ανούσιος

στην πλοκή θλιβερής τραγωδίας.

Οι εποχές υποκρίνονται

μπροστά στο απαράλλαχτο φόντο

και ο χρόνος ανήμπορος να βελτιώσει νοοτροπίες

θεμελιωμένες στο αίμα του

κολλημένες στο δέρμα του

σαν αγιάτρευτη λέπρα.

Μη μιλάς

θα ξυπνήσει το τέρας

θα καταπιεί το λαρύγγι σου

θα σου βγάλει τα μάτια… 

Ανήθικοι δάσκαλοι

διδάσκουν την αδίστακτη εξουσία

την ανθρωποφαγία χωρίς διάλειμμα,

το πιο σημαντικό μάθημα της επιτυχίας

το «ξέρω μα δε μιλώ». 

Και ο θίασος μεγαλώνει¹

σε όλες τις Τέχνες απλώνεται

σε όλες τις εργασίες

μολύνει τις πόλεις μας

καθοδηγεί τα παιδιά μας,

κι εμείς ανίδεοι θεατές

ηρωοποιούμε, θαυμάζουμε, χειροκροτούμε

μεταμφιεσμένα φρικιά

στο τσίρκο του παραλόγου.

  

¹και ο θίασος μεγαλώνει

Ο στίχος είναι από το τραγούδι Welcome to the show του Παύλου Σιδηρόπουλου.