Στην έξαψη της άνοιξης

Γεννήθηκα στην έξαψη της άνοιξης.

Πώς να αντέξω τόση ομορφιά;

Πώς να γλυτώσω απ’ τη φωτιά;

Ζωογόνα ανάσα του πάθους

το μυαλό δυνατά κι αν αμύνεται

η καρδιά στο ηφαίστειο πέφτει

στου ανέμου τη δίνη αφήνεται…

Το λουλούδι της Σρεμπρένιτσα¹  

Ο πόνος άφθονος στις γειτονιές του κόσμου

ποτάμι κόκκινο στις όχθες των αιώνων.

Μαριονέτες οι άνθρωποι

σε ύπουλα παιχνίδια εξουσίας,

ματωμένοι κύκλοι επαναλαμβάνονται

σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων

σαν λογική ακολουθία φυσικής ροής.

Κάθε τόπος και μια ιστορία

σε κάθε τόπο κι ένα νεκρώσιμο λουλούδι

να θυμίζει την καταστροφή,

όπως εκείνο με τα έντεκα λευκά πέταλα

γύρω από έναν πράσινο σπόρο

έντεκα μάνες που τα άσπρα τους μαντήλια ακουμπούν

στο φέρετρο ενός παιδιού.

Στον ανθό του ο καρπός της ελπίδας

που δύναμη απέραντη θα γίνει

και θα σκοτώσει την εκδίκηση.

Το θανάσιμο αίμα της πληγής

ακουμπά τη συγχώρεση

στους ώμους του φονιά.

Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής

ανθίζει με τα δάκρυα της θλίψης,

τα νεκρά σώματα των αθώων

μας δείχνουν το δρόμο της ειρήνης.

Η αγάπη ξεκινάει

από την αποδοχή εκείνων

που δεν είναι σαν εμένα.  

¹ Το κεντητό λουλούδι της Σρεμπρένιτσα συμβολίζει τη γενοκτονία

   στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη τον Ιούλιο του 1995.

   Τα έντεκα πέταλα συμβολίζουν την 11η Ιουλίου 1995, το λευκό του χρώμα

   συμβολίζει το μαρτύριο και το πράσινο χρώμα στο κέντρο του άνθους

   συμβολίζει την ελπίδα.



Μάρτης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/03/1.html

Γλέντι

Είναι ένα γλέντι η ζωή σ’ ενός χορού τη ζάλη

μία σταγόνα από κρασί σε αδειανό μπουκάλι

τραγούδησέ τηνε και πιες το κάθε κέρασμά της

αφού το ξέρεις θα καείς σαν φύλλο στη φωτιά της. 

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αδιέξοδος ουρανός καταπίνει

ψυχικές εκλάμψεις που αχνοπερπατούν

από σύννεφο σε σύννεφο

από άστρο σε άστρο,

διαδρομές μάταιες και αέναες

εικόνες χαμένες σε ύποπτα δρομολόγια

υπάρξεις μοιραίες που με γενναιότητα αφανίζονται

σε θαμπούς ορίζοντες.

Αγριολούλουδα λευκά

σε αποπνικτικούς χειμώνες

χαρίζουν ριπές οξυγόνου

σωτηρίας ανάσες σε διψασμένα χείλη,

το αίμα γίνεται βροχή

τη θλίψη των καιρών να πλύνει

και το ποτάμι της ελπίδας να γεμίσει.