ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ

 

Λέξεις και χρώματα

δημιουργούν της ψυχής μουσικές

κοιτούν κατάματα τις απογοητεύσεις

ψηλαφίζουν τα σκοτάδια.

Αγγίζουν τα απόκρυφα της θλίψης

εισχωρούν στα κατάβαθα της σιωπής

με ιαματικά δάκρυα ξεπλένουν τις πληγές

να μην κακοφορμίσουν

και γίνουν θάνατος.

Αλλάζουν τον καμβά του ορίζοντα

ανακαλύπτουν ανάλγητες τύψεις

κρυμμένες στα σωθικά

των κοραλλιών της μνήμης.

Αναμειγνύουν τους φόβους με αφιόνια

στα κενά του χρόνου αφήνονται

να γευτούν της Αλήθειας το χάδι.       

 

ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Είμαι ο άνεμος

τις πεδιάδες χαϊδεύω

τα δέντρα τα βουνά.

Τα κύματα σηκώνω στο θυμό μου,

το οξυγόνο μου χαρίζω

η άμοιρη ζωή να συνεχίσει

κι άλλοτε χάνομαι

και δεν υπάρχω πουθενά

στης νηνεμίας την ασάλευτη γαλήνη.

Είμαι το νερό

σμιλεύω την πέτρα με τα δάχτυλα του Χρόνου

αυλακώνω το χώμα με τα νύχια της βροχής

ποτάμια ασταμάτητα τη θάλασσα να θρέψουν,

τα πλάσματα της Γης να ξεδιψάσουν

κι άλλοτε χάνομαι

και άνυδρα πεθαίνουν.

Είμαι το φως

το άλλο μισό του σκοταδιού. 

Τα πέταλα φιλώ για να βλαστήσουν

καινούρια χρώματα στο αύριο να δώσουν,

τα κύτταρα ζεσταίνω τους χειμώνες.

Νέους ορίζοντες ανοίγω

να πετάξει η Γνώση ελεύθερη

τα φτερά της να απλώσει

κι άλλοτε χάνομαι

κι όλα τυφλά παγώνουν. 

Είμαι ο άνθρωπος

νερό και φως σε ένα σύμπαν που σπαράζει

ο αέρας της ανάσας που τελειώνει,

ρέει στο αίμα μου η μέρα και η νύχτα

δεν ωφελεί ένα απ’ τα δύο να διαλέξω

μοιραία συνύπαρξη μέσα στο ίδιο σώμα

ζωή και θάνατος στην ίδια αγκαλιά.       

 

ΥΠΑΡΧΩ

 

Υπάρχω

στις σιωπές του νερού

στο άγγισμα του φεγγαριού

στα καταπράσινα λιβάδια του Απρίλη.

Μέσα στα όνειρα σβησμένων αστεριών

μέσα στα κύτταρα των ψεύτικων καιρών

και στων πουλιών το πέταγμα

όταν γυρίζουνε κατάκοπα το δείλι. 

Υπάρχω

μέσ’ στο λυγμό της σιωπής

στο έλεος της προσμονής

μέσ’ στον ορίζοντα κουκκίδα αναμμένη. 

Καίει τα σπλάχνα μου το δάκρυ των θεών

στάλα η σάρκα μου θλιμμένων ουρανών

και η ελπίδα ξέμεινε

μέσα στα άδυτα της θέλησης χαμένη.        

 

ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

 

Ψιχάλες βροχής οι αλήθειες

τους άνυδρους σπόρους δροσίζουν

της Γνώσης ανθοί να φυτρώσουν

το χρώμα στον κόσμο να δώσουν. 

Τους άνυδρους σπόρους δροσίζουν

σε πάλλευκα νέφη πετάνε

του ήλιου τα χείλη αγγίζουν

και πάλι στο χώμα γυρίζουν.

Σε πάλλευκα νέφη πετάνε

φωτίζουν του Χρόνου σκοτάδια

σε τόπους παράξενους πάνε

για μέρες καινούριες μιλάνε.

Φωτίζουν του Χρόνου σκοτάδια

της μνήμης μοιραίοι προφήτες

διαβάζουν των άστρων σημάδια

φεγγάρια που κλαίνε τα βράδια.

Της μνήμης μοιραίοι προφήτες

το φόβο μας να συντροφεύουν

το πρόσωπο να χαϊδεύουν

ψιχάλες βροχής οι αλήθειες.         

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 

Το φεγγάρι κατρακύλησε

γλίστρησε απ’ τη θέση του

κι έπεσε στη θάλασσα,

ένα κύμα το σήκωσε

και ο Δίας το τράβηξε ψηλά

να το επαναφέρει στο δρόμο του. 

Χαρούμενος του χαμογέλασε ο Αποσπερίτης

κι εκείνο συνέχισε να φωτίζει

την υγρή αυγουστιάτικη νύχτα

τα βουνά του καταπράσινου νησιού

τα εφήμερα βλέμματα των ανθρώπων. 

Τα παιδιά της νύχτας

λαμπυρίζουν στον ορίζοντα

μετεωρίζονται στην ασταθή τους πορεία

σκιαγραφούν της Φύσης τους άγραφους κανόνες

κάθε τέλος μια αρχή

κάθε αρχή λίγο πριν το τέλος. 

Αβέβαια νεφελώματα διαιωνίζονται

στην ανήλεη απεραντοσύνη του Χάους.      

 

Άφησα ένα λουλούδι στην πόρτα σου 

 

Άφησα ένα λευκό λουλούδι στην πόρτα σου

ένα τραγούδι κάτω απ’ το παράθυρό σου

μια καληνύχτα στο σκαλοπάτι σου. 

Ένα κόκκινο φιλί στο απαλό ρυάκι του λαιμού

μία φωτεινή σκέψη στο σκοτάδι του φόβου

μια σταγόνα ελπίδας στα βλέφαρα της λύπης

μια αγκαλιά στην αγωνία της αβεβαιότητας. 

Πάρε τις μέρες και τις νύχτες μου

να στολίσουν τον κόσμο σου

πάρε τις ανέστιες παλάμες

να οδηγείς τα βήματά μου.  

Άφησα μια ζωή να βλαστήσει στον κήπο σου

έναν ήλιο να γελά στον ουρανό σου

μια καρδιά να ανασαίνει στα χέρια σου.       

 

Εσπερινή υπόκλιση

 

Χρώματα μελαγχολικής εσπέρας

πάνω στης Γνώσης το ρυτιδιασμένο πρόσωπο.

Τρεμάμενη η παλέτα του Χρόνου

ζωγραφίζει με θολές αναμνήσεις

επίπονα συμπεράσματα.

Σωστά και λάθη στροβιλίζονται

στο βαλς των επιλογών μας,

η μέρα κι η νύχτα αγκαλιασμένες

συνθέτουν της πλοκής το σενάριο

και λίγο πριν από την τελευταία υπόκλιση 

λαμπυρίζουν της Αλήθειας τα μάτια.        

 

ΠΡΟΤΟΥ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

 

Προτού ξυπνήσει ο ήλιος

μια κόρη έγειρε

και ήσυχα κοιμάται

καλωσορίζει τ’ όνειρο

στο φως που ανατέλλει,

λαμποκοπάει η ζωή

στο ένυδρο γαλάζιο.       

 

ΡΙΓΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

 

Στο ρίγος καυτού μεσημεριού

ο έρωτας υγραίνει τα χείλη

τα στήθη φούσκωσαν σαν θάλασσα

και μια αρχέγονη επιθυμία κοχλάζει

στα βάθη ανομολόγητου μυστικού.     

Θάλασσα ηλιογέννητη - youtube

https://www.youtube.com/watch?v=Jl9AlQEs3U8

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης/ Στίχοι Ντίνος Ι. Γλαρός Τραγούδι: Ελένη Κατσούλη

Βιολί: Μιχάλης Κουντούρης Τσέλο: Διονύσης Κοτταρίδης Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά Κλαρινέτο: Κωνσταντίνα Κιούλου Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος Κρουστά: Γιάννος Μπάκας Κοντραμπάσο: Θεόδωρος Κουέλης Mastering: Θεόδωρος Κουέλης Musicartlab studios Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές Ανάσες" Πίνακας Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ "Ο Μοναχός στην θάλασσα"

Θάλασσα ηλιογέννητη Θάλασσα ηλιογέννητη θάλασσα ηλιογέννητη τη ρότα ποιος θα δείξει. Ποιος άνεμος μου μίλησε ποιος άνεμος μου μίλησε στ’ αλλιώτικο ταξίδι. Κόρη εσύ των αστεριών πέρασμα των ψυχών της Αμφιτρίτης σπιτικό σε ήρεμο γιαλό. -R- Πάρε με μαζί σου, δώσ’ μου το στερνό φιλί να ‘μαι στην αυγή του κόσμου χάρτινο σκαρί. Κύμα στη στεριά χορεύει σμίγει με το φως, φάρος στη ζωή θα φέγγει μέσ’ στο πέλαγος. Θάλασσα ηλιογέννητη θάλασσα ηλιογέννητη ποιος βλέπει το σημάδι. Ποιος είναι που τραγούδησε ποιος είναι που τραγούδησε στ’ ανάλγητο σκοτάδι. Κόρη εσύ των αστεριών πέρασμα των ψυχών της Αμφιτρίτης σπιτικό σε ήρεμο γιαλό.

-R-