Όταν μεγαλώσω

Στη Στέλλα

Όταν μεγαλώσω

δε θα μπορώ να παίζω πια.

Όταν μεγαλώσω

θα χάσω πολλούς φίλους

είναι από άλλη πατρίδα

και θα πρέπει να τους μισώ

ίσως και να χρειαστεί κάποτε

να τους σκοτώσω

ή να με σκοτώσουν.

Όταν μεγαλώσω

δε θα νιώθω πια συμπόνια

για κανέναν άνθρωπο

για κανένα ζώο

εκτός από τον εαυτό μου.

Όταν μεγαλώσω

θα αδιαφορώ για τα παιδιά

θα τους μεταβιβάσω τα δικά μου λάθη

να ξεπληρώσουν εκείνα τα χρέη μου

και με συνείδηση εξαγνισμένη από τύψεις

θα μπορώ ακόμη και να κυβερνώ.

Όταν μεγαλώσω

θα είμαι υπάκουος και αφοσιωμένος σκλάβος

τον πλούτο θα υπηρετώ χωρίς αντάλλαγμα

με το κεφάλι πάντοτε σκυμμένο.

Όταν μεγαλώσω

επαναστάτης προδομένος από τα ιδανικά μου

δε θα θυμάμαι πια

εκείνο το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο

κι απαλλαγμένος από αξίες

θα κείτομαι βολεμένος.

Όταν μεγαλώσω

θα ψάχνω τη χαμένη μου αθωότητα

σε επιλογές βγαλμένες από ύπουλες διδασκαλίες

σε ευκαιρίες που πέρασαν αδιάφορα

σαν μέρες τυφλές μέσ’ στο σκοτάδι

σαν το πέταγμα μιας πεταλούδας.

Όταν μεγαλώσω  

θα παίζω αλλιώς…       

 Νυχτερινό - youtube

https://www.youtube.com/watch?v=V24Qb2wvATQ

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης

Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός

Τραγούδι: Ελένη Κατσούλη

Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος

Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά

Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές Ανάσες"

Δώσ’ μου τα μαύρα σου μαλλιά

να πλέξω παραγάδι

για να ψαρέψω μια φωτιά

από δικό σου χάδι.

-R-

Βρήκα δυο μάτια δυνατά

ν’ αντέχουν τη μορφή σου

και μια μεγάλη αγκαλιά

για την αναπνοή σου.

Έχω τη δύναμη της Γης

του φεγγαριού σημάδι

τη σημασία της στιγμής

στου χρόνου το πηγάδι.

-R-

 

  

ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Πηγάζω απ’ του νερού τα παραμύθια

σταγόνα κρυστάλλινης αφετηρίας

στα χείλη ατρόμητου ποταμού

και ξεκινάω ανεπίστρεπτο ταξίδι.

Κατρακυλάω ανάμεσα σε πέτρες και χώματα

ανακαλύπτω ζωές μέσα στις λάσπες

βουνά εμπόδια εμπρός μου

κι εγώ ανήμπορη ρανίδα συνεχίζω

άγνωστο δρόμο χωρίς αιτία και σκοπό.

Αποκαλυπτική βροχή με πνίγει με αλήθειες

με παρασέρνουν άνεμοι στης γνώσης μου το φόβο

στης μοίρας το φουστάνι μπλέκομαι που ξέπλυνε το αίμα

και με τινάζει βίαια στα χέρια των θεών να πέσω.

Βλέπω μια θάλασσα απέραντη στο τέλος

ένα βυθό που η γαλήνη του τρομάζει,

ίσως να ‘μείναν όλα μισοτελειωμένα

ίσως αιτία και σκοπός βρήκαν λιμάνι

ίσως ο Ήλιος την ψυχή μου να φιλήσει

κι αφού εξατμιστώ

πάλι στο ίδιο παραμύθι επιστρέψω…

 

Φωτογραφία ( Ιθάκη ): Σοφία Κοντογεώργου      

 

Μικρό ερωτικό

 

Στα αστροχτένιστα μαλλιά του φεγγαριού

η Αφροδίτη αλαφροσκέπαστη κοιμάται

τοξεύει ο έρωτας το στήθος του ονείρου

κι η νύχτα λαβωμένη ξαγρυπνά

μέσ’ στων φιλιών την άσβεστη αγρύπνια.     

 

ΦΑΡΟΙ

 

Μικρή ζωή δεν πρόλαβες

και φεύγεις πριν αρχίσεις.

Στην ανείδωτη νύχτα

λευκά αστέρια αφήνεις

να δείχνουν την πορεία

σαν αγέρωχοι φάροι

που τους χτυπούν τα κύματα

αέρηδες τους δέρνουν

μα στέκουν ορθοί κι αμίλητοι

στ’ απόκρημνα τα βράχια

χαρίζοντας στους ναυαγούς

σωτήριο το φως τους.           

 

Τα γεράκια του Νήριτου

 

Τα γεράκια του Νήριτου

με φτερά λεπίδες χαρακώνουν τον άνεμο

στέκονται ακίνητα στην εσχατιά του

κι ατενίζουν τον κόσμο πάνω απ’ τις ψηλές κορφές

σαν κουκκίδες του ουρανού

που δίνουν έμφαση στο γαλάζιο.

Πόσο μικρά όλα εκεί κάτω

αθέατα τα προβλήματα των υπάρξεων

ανύπαρκτα τα υψηλότερα νοήματα

ασήμαντες οι αιωνόβιες θεωρίες.

Κι άξαφνα εκεί στα χαμηλά

μια ελάχιστη κίνηση πυροδοτεί

αρχέγονα ένστικτα της επιβίωσης

κι αρχίζουν την ιλιγγιώδη, κατακόρυφη πτώση

από την άκρη του Ήλιου στα χώματα της Γης

που θα φέρει την αναγκαία γεύση της επιτυχίας

ή την επικίνδυνη εξέλιξη της αποτυχίας

και θα ορίσει τη διαφορά

ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο.

Κυνηγός και θήραμα

στην αέναη μάχη της Φύσης

ακροβατούν στον αβέβαιο ορίζοντα,

χωρίς να ξέρουν την κατάληξη

στην αμφίρροπη πάλη

στο θαύμα της ζωής.   

 

*Νήριτος: Το όρος Νήριτος, το Νήριτον κατά τον Όμηρο, με το ψηλότερο βουνό της Ιθάκης.

Φωτογραφία ( κορφή του όρους Νήϊον στον οικισμό Φρίκες, το ομηρικό Ρείθρον, Ιθάκη ): Ντίνος Ι. Γλαρός     

 

 

ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ

 

Ο σκοταδισμός του ανθρώπου φτάνει τόσο βαθιά

όσο οι ρίζες γέρικου πλάτανου,

το αρρωστημένο αίμα ποτίζει τα έγκατα των αιώνων

μολύνει τις ψυχές των γενεών σαν ανίατη λέπρα

και κατατρώει τις σάρκες της αγάπης.

Δύσκολα εντοπίζεις την αφετηρία του

κι ακόμη πιο δύσκολα

ξεριζώνεις το μίσος απ’ τα μάτια ενός παιδιού

αφοπλίζεις το χέρι που πετά την πέτρα

στο ανυπεράσπιστο πρόσωπο.     

 

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΩΡΑΙΟ

 

Το ψέμα έρχεται πάντα ωραίο

κυλά στις λέξεις μας σαν λάγνο ποτό

γεννάει άθελα κι άλλα, μοιραίο

το κατρακύλισμα χωρίς γυρισμό. 

Η ζάλη άρχισε, μεθύσι γλυκό

τι είναι κάλπικο τι ‘ναι αλήθεια

και τώρα γίνεται το λάθος σωστό

η πλάνη γίνεται πάλι συνήθεια.

Σαν ψεύτες ζήσαμε στα παραμύθια

στο τέλος χάσαμε της νιότης το φως

μονάχοι μείναμε μ’ άδεια τα στήθια

κι η γνώση έφτασε αργά δυστυχώς:

Αν η αλήθεια τη σκέψη γεμίσει

τότε τη μαύρη ψυχή θα φωτίσει. 

 

*Σονέτο αγγλικό ( Σπενσεριανό )    

 

Χωρισμός

 

Όταν κοπάσει η επιθυμία

στο σούρουπο θα κλαίει το φεγγάρι

ανείδωτοι θα μοιάζουνε οι φάροι

μέσα στον άνεμο, στην τρικυμία. 

Θα ‘ναι η άνοιξη του πόνου μνεία

ανάσα ο λυγμός δε θα ‘χει πάρει

αμίλητοι θα φεύγουνε οι γλάροι,

μέρες αγέλαστες χωρίς ουσία.  

Κι αν τρύγησε το δάκρυ η αγάπη

το αίμα της πληγής κρυμμένη θα ‘χει

ελπίδα φυλαγμένη στο μαντήλι. 

Κι αν τέλειωσε το χτες κι αλλού πεθαίνει

το αύριο γεννιέται και προσμένει

καινούρια ροδοπέταλα στα χείλη. 

 

*Σονέτο ιταλικό ( Πετραρχικό )    

 

ΛΑΜΠΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

 

Λάμπει ο έρωτας, αυγή της μέρας,

πάλι μεθά στην ανθισμένη γύρη

όμως εγώ στης θλίψης το λιοπύρι

στ’ άλικο καίγομαι πικρής εσπέρας. 

Είμαι ανήμπορο πουλί κι αγέρας

σπάει φτερά κι όλες τις πτήσεις φθείρει,

άδεια ψυχή στην ερημιά θα γείρει

πάντοτε μόνη της μιλά στο τέρας.

Όμως σαν έρχεται γλυκό το χάδι

όλα τα άσχημα αλλάζουν όψη

όταν κρατιόμαστε από το χέρι.

Όταν το όνειρο μέσ’ στο σκοτάδι

πύρινο άγγισμα στο σώμα δώσει

νέους ορίζοντες το φως θα φέρει. 

 

*Σονέτο ιταλικό ( Πετραρχικό )