Εκπνοές

Θα φύγω ένα ανοιξιάτικο δείλι

ωραίες εικόνες να μείνουν

από την τελευταία ανάμνηση,

να μη φοβάμαι

τη νύχτα που έρχεται

να μη λυπάμαι

για τη μέρα που φεύγει.

Ας ήταν

ένα ανώδυνο πέρασμα

στη δροσιά της απέναντι όχθης.

Ας ήταν

να θυμάμαι χωρίς να πονώ.

Ας ήταν

οι στερνές εκπνοές μου να γίνουν

αμυδροί αστερίσκοι του σύμπαντος

δειλά στολίδια του Χρόνου

στο σκοτάδι της Σκέψης να φέγγουνε

τις χαμένες ψυχές ν’ αγκαλιάζουν.  

Στροβιλισμοί

Στην ένωση γης και ουρανού

στροβιλισμοί εκστασιασμένου δερβίση

εκσφενδονίζουν τον ανθρώπινο πόνο 

να χαθεί στο σκοτάδι του σύμπαντος.

Αλαλαγμοί στα ουράνια ωρύονται

πάνω στα άστρα πατούν τραγουδώντας

στριφογυρνούν προσευχές στον ορίζοντα

παρακαλούν τους θεούς να ακούσουν.

Μέσα στη ζάλη που δαίμονας γίνεται

το φως το εφήμερο στις μοίρες χορεύει

για μια στιγμή δε φοβάται το θάνατο

για μια στιγμή

το αιώνιο αγγίζει.