Κόκκινη σοφία 

 

Ανάβλυσμα κόκκινης σοφίας

ξεχύνεται στην απεραντοσύνη

οι υπάρξεις άσπρες κουκκίδες

αφανή όντα στη σκόνη του Χάους.  

Μηδαμινά επιτεύγματα οι πράξεις μας

τόσο μεγάλες και τόσο μικρές

στην άλυτη εξίσωση της Αλήθειας.  

Ανελέητες δημιουργίες στα σπλάχνα του σύμπαντος

ξαναγεννούν καινούριες ζωές

καινούριες κοσμοθεωρίες

τα πάντα αλλάζουν ξανά και ξανά

στην αέναη ροή του Χρόνου. 

Σημαδάκι άφαντο στον μαύρο καμβά του απείρου 

ένα λουλούδι πώς να ζωγραφίσω;

Ξεχασμένος θεός στη λησμονιά της μνήμης

πώς να δημιουργήσω έναν γαλάζιο ουρανό; 

Φυλακισμένο πουλί στα δεσμά της σκέψης μου

πώς να πετάξω ελεύθερος; 

Απαντήσεις ανείδωτες σε ανείπωτες λέξεις

του χρησμού το κρυμμένο μυστήριο

πώς μπορώ να αγγίξω;        

 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

 

Ένα ποίημα

είναι ποίημα

όταν είναι γραμμένο

με ρανίδες ψυχής

με το αίμα του ασυνείδητου βαμμένο

και το μαχαίρι της Αλήθειας

βαθιά χωμένο στην καρδιά του. 

Όταν έχει κοιτάξει το φόβο κατάματα

σε νύχτες-λεπίδες ξενυχτισμένο

όταν ναυάγησε στο βυθό της θλίψης

και επέστρεψε πουλί σε γαλανό ουρανό

όταν ταξίδεψε στους ορίζοντες της Σκέψης

και έσταξε τη γνώση του στο άνυδρο χώμα.  

Ένα ποίημα είναι

μια αναλαμπή σε περαστικά βλέμματα

ένα ανήμπορο φτερό στην μπόρα των καιρών

μια σιωπηλή κραυγή στους ανείπωτους τρόμους

ένα ανείδωτο σημάδι στα ανέγγιχτα μυστικά

η σκόνη της ύπαρξης στη δίνη του Χρόνου.      

 

Στου δρόμου τα δύσβατα 

 

Στου δρόμου τα δύσβατα

δυσκολεύονται οι οδοιπόροι

παραπατάνε τα βήματα

πονάνε τα γόνατα

κουράζεται η ανάσα.   

Στου δρόμου τα δύσβατα

παραστρατεί η πορεία

τα αγκάθια χαράζουν το δέρμα

και το σώμα λιποψυχεί στην ανηφόρα.

Στου δρόμου τα δύσβατα

συνεχίζει δειλιάζοντας η θέληση

το κουράγιο κοντοστέκεται φοβισμένο

ο προορισμός θαμπός αχνοφαίνεται

τα μονοπάτια χαμένα μέσα στους θάμνους.  

Μα πίσω απ’ τους αντίπερα λόφους

μετά το καταστάλαγμα της βροχής

όταν λουφάξει αποκαμωμένος ο άνεμος

περιμένει ένα μικρό πρόσωπο γαλάζιου ορίζοντα

που στολίζουν τα χείλη του

τα χρώματα της ίριδας.      

 

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ

 

Ένα λουλούδι στην άβυσσο

ανασηκώνει το κορμάκι του στα χάδια του ήλιου

αισθάνεται το οξυγόνο στο ορθάνοιχτο άνθος

του νερού τη δροσιά γεύεται

ευωδιές και χρώματα προσφέρει στο Χάος.  

Αντιστέκεται στις ριπές του ανέμου

λυγίζει στα ραπίσματα της βροχής

στου κρύου το ξέσπασμα μαργώνουν τα φύλλα

αγωνιά στου σκοταδιού την ανασφάλεια.  

Ένα λουλούδι στην άβυσσο

την πολύτιμη ζωή του προστατεύει

με το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης

τη θνητή ύπαρξή του φροντίζει.     

 

Μια χαραμάδα φως

 

Μια χαραμάδα φως

θα αρκούσε

να μας βγάλει απ’ τα σκοτάδια μας,  

σε καθαρό ουρανό

να πετούσε ελεύθερη η σκέψη μας.  

Ένα νεκρό λουλούδι

θα μπορούσε

να αναστήσει τη συμπόνια μας

να στάξει ένα δάκρυ στις καρδιές μας.

Τα κελαηδίσματα των πουλιών

θα ήταν τα πιο όμορφα τραγούδια

στις αγνές ψυχές μας

και οι απέραντες θάλασσες των οριζόντων

θα μας καλούσαν σε νέα ταξίδια.   

Αν μια χαραμάδα φως

διαπερνούσε απαλά

απ’ τα μισάνοιχτα παράθυρα

της ύπαρξης μας.       

 

Αλληλένδετοι κόσμοι

 

Εγώ εδώ κι εσύ εκεί

τόσο μακριά και τόσο κοντά,

ό,τι συμβαίνει σε σένα με καθορίζει

οτιδήποτε κάνω σε επηρεάζει

παράλληλες διαδρομές σε μοιραία συνύπαρξη. 

Όλη μου η ζωή στην αγκαλιά σου

όλη μου η ύπαρξη μέσα στα σπλάχνα σου, 

οι επιλογές μου σκιαγραφούν την πορεία μου

σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

κάθε μου σχέδιο αβέβαιο ξημέρωμα

σ’ ένα αύριο δίχως τέλος. 

Οι κοσμοθεωρίες σκόνη στον άνεμο

οι ανακαλύψεις κόκκοι άμμου σε απέραντη παραλία

οι θεοί αδυνατούν να αγγίξουν την Αλήθεια

και οι αλήθειες μου ξέθωρα χρώματα

στον καμβά του Χρόνου.  

Εγώ εδώ κι εσύ εκεί

αλληλένδετοι κόσμοι

στο συμπαντικό χορό

της δημιουργίας και της καταστροφής.       

 

Στην άκρη του γιαλού

 

Εδώ στην άκρη του γιαλού

το βλέμμα ξανοίγεται στο γαλάζιο

ο ορίζοντας απλώνει τα γήινα χρώματα

πάνω απ’ την απέραντη θάλασσα

της ζωής μας. 

Εδώ στο απόμερο ακρωτήρι

πάνε κι έρχονται τα κύματα

φέρνοντας μηνύματα από άγνωστους τόπους,

τα πλοία μάς καλούν απ’ τ’ ανοιχτά

να σαλπάρουμε

στης Γνώσης το ταξίδι.  

Εδώ στην άκρη του γιαλού

σύννεφα ταξιδιάρικα οι μέρες

φυσούν οι άνεμοι και χάνονται

στα άδυτα του Χρόνου.  

Εδώ στην άκρη του γιαλού

στα στερνά της πορείας

μετά από τόσες τρικυμίες

ακόμα δεν κατάλαβα

πού είναι η αρχή και πού το τέλος

πού βρίσκεται το ψέμα κι η αλήθεια

της ύπαρξης ετούτης 

ποιος ο λόγος…        

 

Μόνο μία φορά

 

Μόνο μία φορά

κι έπειτα χανόμαστε

ούτε ζούμε κάπου αλλού

ούτε επιστρέφουμε.  

Μόνο μία φορά

τόσο λίγος ο χρόνος μας

κι ό,τι προλάβουμε να μάθουμε

ό,τι προλάβουμε να δώσουμε

στη διάρκεια μιας αστραπής.  

Μόνο μία φορά

κι έπειτα γινόμαστε

μια ανάμνηση για τους ζωντανούς

μια αύρα στις μελλοντικές σκέψεις. 

Μόνο τα τραγούδια μας

θα θυμίζουν στο αύριο

τη φοβισμένη μας ύπαρξη

τη θνητή μας υπόσταση

τα δειλά μας σκοτάδια

στους ήλιους της αιωνιότητας.      

 

Ικεσία

 

Οδήγησέ με

μη με αφήσεις να χαθώ

στων ερωτήσεων τα αναπάντητα σκοτάδια.   

Οδήγησέ με

με φάρους που νικούν την καταχνιά

με αναλαμπές απ’ του ασυνείδητου τα βάθη

με πετράδια πολύχρωμα

απ’ το βυθό του Χρόνου.  

Φώτισε τους μύχιους φόβους της σκέψης μου

την κρυμμένη της δειλίας αιτία

της προσευχής μου τις ανείπωτες λέξεις

της επόμενης μέρας το καινούριο ξημέρωμα.  

Με αγρυπνούν του μυαλού μου οι δαίμονες

με εξουθενώνει της ψυχής μου η μπόρα,  

κουκκίδα αφανής στου απείρου το πάντοτε

πώς μπορώ μια φωνή να προτάξω.  

Τέχνη αλλόκοτη και ταπεινή

το άβατο που βλέπεις των αιώνων

λύτρωσέ με

έστω για λίγες στιγμές

το άγγισμα να νιώσω της Αλήθειας.      

 

Εκεί που κλαίει η καρδιά 

 

Εκεί που κλαίει η καρδιά

το ρίγος της απλώνει

το μαύρο του σεντόνι

στα δυο της μάτια τα υγρά

η λύπη πνίγει τη χαρά

στο δάκρυ που παγώνει.   

Εκεί που κλαίει η καρδιά

και βαριαναστενάζει

η θύμηση σπαράζει

σε άλλα χρόνια φωτεινά

που τραγουδούσαν δυο πουλιά

στη μέρα που χαράζει.   

Εκεί που κλαίει η καρδιά

ευχή ποτέ δεν πιάνει

απάνεμο λιμάνι

δε θά βρει ούτε και στεριά

να ακουμπήσει τα πανιά

ο πόνος να γλυκάνει.