Αναλαμπή

 

Μία μέρα ένα ποτάμι

μου ‘πε ο πόνος σου θα γιάνει

αν κυλήσεις μέσ’ στο Χρόνο

όπως το νερό. 

Ένα σύννεφο από πέρα

μου ‘πε νιώσε τον αέρα

και θα βρεις μέσ’ στην καρδιά σου

πέταγμα κρυφό.

Στα ψηλά ένα γεράκι

μου ‘πε αν είσαι σπουργιτάκι

όσα φτάνουν τα φτερά σου

είν’ ο κόσμος σου,

πέτα όσο η δύναμή σου

όσο πάει η αντοχή σου

ό,τι ζήσεις είν’ δικό σου

είν’ ο δρόμος σου. 

Ένα κύμα που τελειώνει

ένας ήλιος που παγώνει

η ζωή μία στιγμούλα

μια μικρή πνοή.

Όσα έρθουν κι όσα φεύγουν

την αλήθεια τους γυρεύουν

και στο τέλος μένει μόνο

μια αναλαμπή.       

 

ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 

 

Όταν τραγουδάνε τα πουλιά

τα δέντρα σύγκορμα αναριγούν

και τα λουλούδια χρωματίζουν τις αυγές.

Νότες χαρούμενες πετάνε στον αέρα

αιώνιες μουσικές συνομιλούν με τις αχτίδες

φεγγοβολά η αρμονία

μέσα στη δίνη ανισόρροπων καιρών.  

Όταν τραγουδάνε τα πουλιά

σημαίνει πως σε άγγιξε μια νέα χαραυγή

μια νέα μέρα φανερώνεται μπροστά σου

νέοι ορίζοντες φωτίζουν την ψυχή σου.   

 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 

 

Δημιουργία και καταστροφή

στην ίδια ψυχή

στο ίδιο σώμα.  

Γλυκές αχτίδες πολύχρωμου πρωινού

ζεσταίνουν τα φύλλα της Σκέψης

που ανθίζουν σαν πέταλα κόκκινου ρόδου

και η πολλά υποσχόμενη μέρα

απλώνει τις αμέτρητες δυνατότητες

βλαστάρια απάτητου δάσους

να ριζώσουν και να γίνουν δέντρα αγέρωχα

στους κήπους της ύπαρξής μας.

Κι όμως ταυτόχρονα

πυκνό σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μας

η κρίση μας τυφλή και ανάπηρη

σέρνεται στης μωρίας τα μονοπάτια.

Με κόπο χτίζουμε θαυμαστά επιτεύγματα

και τα γκρεμίζουμε σε μια στιγμή

και πάλι απ’ την αρχή

σε απαράλλαχτους κύκλους

που ποτέ δεν τελειώνουν.  

Στο σύμπαν του μυαλού μας

μαύρες τρύπες μάς καταπίνουν

το οξυγόνο χάνεται σε αδιάφορες ανάσες

τα αστέρια ξοδεύουν τη λάμψη τους

σε ανούσιες πτώσεις.   

Σε μια μοιραία συνύπαρξη

φως και έρεβος

το όλα και το τίποτα

το πάντα και το ποτέ

η κόλαση και ο παράδεισος

η δημιουργία και η καταστροφή.   

 

Όταν κοιμούνται οι θεοί

 

Όταν κοιμούνται οι θεοί

ο άνθρωπος σκοτώνει

κι η ματωμένη του βροχή

πνίγει την άδολη ψυχή

και τη μεταμορφώνει

γίνεται τέρας κι απειλή

πεθαίνει άδεια η ζωή

κι ανούσια τελειώνει

κι ανούσια τελειώνει.   

Όταν κοιμούνται οι θεοί

ο άνθρωπος θεριεύει

γίνεται λάβα και σεισμός

γίνεται μαύρος ουρανός

σαν ζώο αγριεύει

η προσευχή κι ο λυτρωμός

είν’ ένας άλυτος χρησμός

κανέναν δεν πιστεύει

κανέναν δεν πιστεύει.     

 

Πάντα είναι ώρα για ποίηση

 

Πάντα είναι ώρα για ποίηση

πάντα είναι ώρα για λίγη ομορφιά

για ένα λουλούδι που λικνίζεται

στου ανέμου τα χάδια

για ένα χρώμα που γεννιέται

στα σπλάχνα δυσεύρετου κοραλλιού.  

Πάντα είναι ώρα για ποίηση

για ένα συγκαταβατικό χαμόγελο

για μια υποστηρικτική αγκαλιά

για ένα συμπονετικό βλέμμα.  

Μέσα στα σκοτάδια της ανθρώπινης έπαρσης

στου διχασμού τις αποπνικτικές παρωπίδες

στης απληστίας τη μεθυστική ζάλη

στα πονηρά διδάγματα πληγωμένων αιώνων

ανάμεσα στους αγκαθωτούς θάμνους του μίσους,

πάντα είναι ώρα για ποίηση

πάντα είναι ώρα

για τα ζωογόνα όνειρα της ελπίδας.      

                          Ανώνυμο

 

Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω

προσαρμόζομαι σε αυτά που μου δίνεις

και χέρι-χέρι προχωράμε

σε μονοπάτια δύσβατα

σε ανείδωτες θάλασσες.

Τα μυστικά που κρύβεις

δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ

μα θα σκάβω, εργάτης ακούραστος

και τις πέτρες θα σπάω της Γνώσης

κι όταν το βράδυ με τα χέρια ματωμένα

θα ξαποσταίνω γερμένος στα μάτια σου

θα ακουμπάς τις αλήθειες σου

αμυδρή πληρωμή

για τους κόπους της μέρας.  

 

Ανώνυμο ΙΙ

 

Η ζωή είναι μισή

ατελής

μα όσο μικρή κι αν είναι

αξίζει να τη ζήσουμε

με όλες μας τις αισθήσεις

με κάθε βασανισμένο κύτταρο.

Τυχαία ύπαρξη μοναδική

μέσα της το όλα και το τίποτα

το πάντα και το ποτέ

το μηδέν κι η απεραντοσύνη

θεοί και διάβολοι στην ίδια ψυχή.  

Ανίδεη ανάσα κοσμική

σε φοβισμένο αίμα και θνητό

που κυλά ανεξέλεγκτα

στους καταρράκτες του Χρόνου.

Ανεπίστρεπτες ροές εκβάλουν

σε απρόβλεπτα συμπεράσματα,

οι παλιοί ορίζοντες αφανίζονται

στους πυρήνες έφηβων Ήλιων,

νεογέννητο κλάμα καινούριου σύμπαντος

αντηχεί στου Απείρου τα σπλάχνα.     

Oscar Wilde - Το ρόδον και η αηδών

Μουσικό παραμύθι για ορχήστρα, αφηγητή και δύο τραγουδιστές σε τέσσερα μέρη.

https://www.youtube.com/watch?v=PXDJzZxlEeI

*Κάποιος νεαρός φοιτητής Φιλοσοφίας προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για την αγαπημένη του. Το αηδόνι αποφασίζει να το βάψει κόκκινο με το αίμα της καρδιάς του...

Μετάφραση: Περικλής Γιαννόπουλος

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης

Στίχοι τραγουδιών: Κ. Ι. Γλαρός / Τ. Βούλγαρης

Αφήγηση: Κωνσταντίνα Σκιαδά

Τραγούδι: Αντωνία Παπαϊωάννου

Γιώργος Καραμπάτσος

΄Επαιξαν οι μουσικοί:

Βιολιά: Μιχάλης Κουντούρης

Βιολοντσέλα: Διονύσης Κοτταρίδης

Πιάνο: Αμαλία Σαγώνα

Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά

Κλαρινέτο: Σταύρος Βόλαρης

Τρομπέτα: Βασίλης Τσέλιος

Ευφώνιο: Παναγιώτης Μπάκας

Κοντραμπάσο: Χρήστος Μουχτούρης

Κρουστά: Μαρία Μήτρου

( Δημοσίευση 6-8-2024 )

 

        Απολογισμός

 

Κι αν πέρασαν τα χρόνια σαν αέρας

σαν φύλλα αν σκορπίσαν οι στιγμές

κι αν φτάσαμε στο φως μουντής εσπέρας

αθροίζοντας τις λύπες, τις χαρές.   

Κι αν ζήσαμε σαν άστεγοι παρίες

αν μείναμε τυφλοί στο διηνεκές

αν νιώσαμε θνητές υπεροψίες

και έπαρση που θάφτηκε στο χτες.  

Κι αν ντύσαμε με φρίκη τους αιώνες

αν μπλέξαμε μεγάλα και μικρά

αν φτιάξαμε νεκρούς ερειπιώνες

και λιώνουμε στου βούρκου τα νερά.  

Το άλυτο του κόσμου το κουβάρι

στου Χρόνου τις χαράδρες θα κυλά

της νύχτας μας το κόκκινο φεγγάρι

στους πρόποδες του Χάους θα γυρνά.      

 

Ζήσε

 

Ζήσε

σαν απαλή αύρα στην αγκαλιά του ορίζοντα

ταπεινά και ανήσυχα

νιώσε την κάθε ανάσα,

κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία

να γίνεις ό,τι θες

να φτάσεις όπου θες

μέχρι τα πέρατα της δύναμής σου.  

Ζήσε

σαν ζωογόνο σύννεφο

που τα δάκρυά του προσφέρει στο χώμα

να ανθίσουν νέα χρώματα

την ημέρα δειλά να φωτίσουν.  

Ζήσε

σαν να είναι το τέλος στο επόμενο βήμα

σαν γεμάτο φεγγάρι στα χείλη της θάλασσας

σαν τελευταίο πεφταστέρι στην άκρη του Χάους.