Πόσα ποιήματα διάβασα… 

 

Πόσα ποιήματα διάβασα…

Χιλιάδες λέξεις σμίλεψαν τη σκέψη μου

διαμόρφωσαν το λεξιλόγιό μου

ανατάραξαν την ψυχή μου.  

Ένα σύμπαν αεικίνητο με καλεί

να απλώσω τα φτερά μου

να γνωρίσω νέους ορίζοντες

να πλάσω τα δικά μου τραγούδια

να τα προσφέρω στην αιωνιότητα

ιαματικό νερό

για τις διψασμένες καρδιές των ανθρώπων.  

Άραγε πόσες σταγόνες μου θα σωθούν

πόσες θα αγγίξουν στεγνά χείλη

πριν εξατμιστούν

στο ατέλειωτο άγνωστο του απείρου.  

Πόσα ποιήματα διάβασα…

Τροφή που ποτέ δε χορταίνω

πηγές που με δροσίζουν

χωρίς ποτέ να νιώσω κορεσμό, 

δρόμοι χωρίς προορισμό

που το τέλος τους ποτέ δε θα δω.  

Λίγα βήματα ακόμα στην απεραντοσύνη

λίγες ανάσες ακόμα στον αέναο Χρόνο

πόσα ποιήματα ακόμα θα διαβάσω…       

 

 

Η χαρά πάντα επιστρέφει

 

Η χαρά πάντα επιστρέφει

κι αν χάνεται κάποιες φορές

στου πόνου τα ατέλειωτα  πελάγη

κι αν μοιάζει αθέατη στο γκρίζο ορίζοντα

και σαν λουλούδι που ζητά την ευωδιά του,

πάντα θα επιστρέφει

σαν διαβατάρικο πουλί στον ουρανό μας

σαν κύμα που γυρίζει στο γιαλό

τα χείλη μας για λίγο να δροσίσει.   

Κι αν μόνους μας ξανά θα μας αφήσει

σε έρημα σοκάκια σκοτεινά

πάλι θα επιστρέψει

σαν πάντοτε γλυκά θα μας αγγίξει.       

 

ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

 

Της φαντασίας τα πουλιά

πετούν αγέρωχα στα πέρατα του ορίζοντα

αψηφούν τις μπόρες και τους ανέμους

ξεπερνούν τα όριά τους

κι απλώνουν τα φτερά

σε άλλους γαλαξίες. 

Της φαντασίας τα πουλιά

ανταμώνουν κόσμους ανείδωτους

στροβιλίζονται σε καθάριους ουρανούς

ερωτοτροπούν με τα χρώματα

σε μέρες γαληνεμένες.  

Της φαντασίας τα πουλιά

αλήθεια κάνουνε το ψέμα

και ταξιδεύουν την ψυχή

σε τόπους όμορφους, αγαπημένους.       

 

Κόκκινη σοφία 

 

Ανάβλυσμα κόκκινης σοφίας

ξεχύνεται στην απεραντοσύνη

οι υπάρξεις άσπρες κουκκίδες

αφανή όντα στη σκόνη του Χάους.  

Μηδαμινά επιτεύγματα οι πράξεις μας

τόσο μεγάλες και τόσο μικρές

στην άλυτη εξίσωση της Αλήθειας.  

Ανελέητες δημιουργίες στα σπλάχνα του σύμπαντος

ξαναγεννούν καινούριες ζωές

καινούριες κοσμοθεωρίες

τα πάντα αλλάζουν ξανά και ξανά

στην αέναη ροή του Χρόνου. 

Σημαδάκι άφαντο στον μαύρο καμβά του απείρου 

ένα λουλούδι πώς να ζωγραφίσω;

Ξεχασμένος θεός στη λησμονιά της μνήμης

πώς να δημιουργήσω έναν γαλάζιο ουρανό; 

Φυλακισμένο πουλί στα δεσμά της σκέψης μου

πώς να πετάξω ελεύθερος; 

Απαντήσεις ανείδωτες σε ανείπωτες λέξεις

του χρησμού το κρυμμένο μυστήριο

πώς μπορώ να αγγίξω;        

 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

 

Ένα ποίημα

είναι ποίημα

όταν είναι γραμμένο

με ρανίδες ψυχής

με το αίμα του ασυνείδητου βαμμένο

και το μαχαίρι της Αλήθειας

βαθιά χωμένο στην καρδιά του. 

Όταν έχει κοιτάξει το φόβο κατάματα

σε νύχτες-λεπίδες ξενυχτισμένο

όταν ναυάγησε στο βυθό της θλίψης

και επέστρεψε πουλί σε γαλανό ουρανό

όταν ταξίδεψε στους ορίζοντες της Σκέψης

και έσταξε τη γνώση του στο άνυδρο χώμα.  

Ένα ποίημα είναι

μια αναλαμπή σε περαστικά βλέμματα

ένα ανήμπορο φτερό στην μπόρα των καιρών

μια σιωπηλή κραυγή στους ανείπωτους τρόμους

ένα ανείδωτο σημάδι στα ανέγγιχτα μυστικά

η σκόνη της ύπαρξης στη δίνη του Χρόνου.      

 

Στου δρόμου τα δύσβατα 

 

Στου δρόμου τα δύσβατα

δυσκολεύονται οι οδοιπόροι

παραπατάνε τα βήματα

πονάνε τα γόνατα

κουράζεται η ανάσα.   

Στου δρόμου τα δύσβατα

παραστρατεί η πορεία

τα αγκάθια χαράζουν το δέρμα

και το σώμα λιποψυχεί στην ανηφόρα.

Στου δρόμου τα δύσβατα

συνεχίζει δειλιάζοντας η θέληση

το κουράγιο κοντοστέκεται φοβισμένο

ο προορισμός θαμπός αχνοφαίνεται

τα μονοπάτια χαμένα μέσα στους θάμνους.  

Μα πίσω απ’ τους αντίπερα λόφους

μετά το καταστάλαγμα της βροχής

όταν λουφάξει αποκαμωμένος ο άνεμος

περιμένει ένα μικρό πρόσωπο γαλάζιου ορίζοντα

που στολίζουν τα χείλη του

τα χρώματα της ίριδας.      

 

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ

 

Ένα λουλούδι στην άβυσσο

ανασηκώνει το κορμάκι του στα χάδια του ήλιου

αισθάνεται το οξυγόνο στο ορθάνοιχτο άνθος

του νερού τη δροσιά γεύεται

ευωδιές και χρώματα προσφέρει στο Χάος.  

Αντιστέκεται στις ριπές του ανέμου

λυγίζει στα ραπίσματα της βροχής

στου κρύου το ξέσπασμα μαργώνουν τα φύλλα

αγωνιά στου σκοταδιού την ανασφάλεια.  

Ένα λουλούδι στην άβυσσο

την πολύτιμη ζωή του προστατεύει

με το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης

τη θνητή ύπαρξή του φροντίζει.     

 

Μια χαραμάδα φως

 

Μια χαραμάδα φως

θα αρκούσε

να μας βγάλει απ’ τα σκοτάδια μας,  

σε καθαρό ουρανό

να πετούσε ελεύθερη η σκέψη μας.  

Ένα νεκρό λουλούδι

θα μπορούσε

να αναστήσει τη συμπόνια μας

να στάξει ένα δάκρυ στις καρδιές μας.

Τα κελαηδίσματα των πουλιών

θα ήταν τα πιο όμορφα τραγούδια

στις αγνές ψυχές μας

και οι απέραντες θάλασσες των οριζόντων

θα μας καλούσαν σε νέα ταξίδια.   

Αν μια χαραμάδα φως

διαπερνούσε απαλά

απ’ τα μισάνοιχτα παράθυρα

της ύπαρξης μας.       

 

Αλληλένδετοι κόσμοι

 

Εγώ εδώ κι εσύ εκεί

τόσο μακριά και τόσο κοντά,

ό,τι συμβαίνει σε σένα με καθορίζει

οτιδήποτε κάνω σε επηρεάζει

παράλληλες διαδρομές σε μοιραία συνύπαρξη. 

Όλη μου η ζωή στην αγκαλιά σου

όλη μου η ύπαρξη μέσα στα σπλάχνα σου, 

οι επιλογές μου σκιαγραφούν την πορεία μου

σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

κάθε μου σχέδιο αβέβαιο ξημέρωμα

σ’ ένα αύριο δίχως τέλος. 

Οι κοσμοθεωρίες σκόνη στον άνεμο

οι ανακαλύψεις κόκκοι άμμου σε απέραντη παραλία

οι θεοί αδυνατούν να αγγίξουν την Αλήθεια

και οι αλήθειες μου ξέθωρα χρώματα

στον καμβά του Χρόνου.  

Εγώ εδώ κι εσύ εκεί

αλληλένδετοι κόσμοι

στο συμπαντικό χορό

της δημιουργίας και της καταστροφής.       

 

Στην άκρη του γιαλού

 

Εδώ στην άκρη του γιαλού

το βλέμμα ξανοίγεται στο γαλάζιο

ο ορίζοντας απλώνει τα γήινα χρώματα

πάνω απ’ την απέραντη θάλασσα

της ζωής μας. 

Εδώ στο απόμερο ακρωτήρι

πάνε κι έρχονται τα κύματα

φέρνοντας μηνύματα από άγνωστους τόπους,

τα πλοία μάς καλούν απ’ τ’ ανοιχτά

να σαλπάρουμε

στης Γνώσης το ταξίδι.  

Εδώ στην άκρη του γιαλού

σύννεφα ταξιδιάρικα οι μέρες

φυσούν οι άνεμοι και χάνονται

στα άδυτα του Χρόνου.  

Εδώ στην άκρη του γιαλού

στα στερνά της πορείας

μετά από τόσες τρικυμίες

ακόμα δεν κατάλαβα

πού είναι η αρχή και πού το τέλος

πού βρίσκεται το ψέμα κι η αλήθεια

της ύπαρξης ετούτης 

ποιος ο λόγος…