ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ

Δολοπλοκίες αρρωστημένων σκέψεων

καταστρέφουν το αύριο,

αποτελέσματα απερίσκεπτων επιλογών

το μερίδιο των ευθυνών μας,

θα πλακώσουν σαν βαριά κατάθλιψη

τα παιδιά μας.

Τα χρέη των βρώμικων προσδοκιών μας

τα μεταβιβάζουμε στις επόμενες γενιές,

μια προσφορά ξεδιάντροπη το μεγαλύτερο μας κατόρθωμα. 

Ποιοι σε κατάντησαν έτσι

κυρά Ηθική;

Μια γριά ξεπουλημένη πόρνη

που δε νοιάζεται ούτε για τα παιδιά της;

Κρυσταλλώθηκαν τα ψήγματα ηθικής

στων άπληστων Σειρήνων το τραγούδισμα,

εξανεμίστηκαν της ντροπής τα ίχνη

στης εξουσιομανίας το στροβιλισμό,

ανέλπιδα τα μελλοντικά όνειρα

στης αδίστακτης ματαιοδοξίας μας τον ύπνο. 

η μουσική της φύσης

η μουσική της φύσης

στους αιώνες αφημένη

σε ανθρώπινους αλαλαγμούς ανάμεσα

άσπιλες νότες

στης ελπίδας το στερέωμα

οι ζωγραφιές της ψυχής μας 

                                                   στη Λένα Βάκα

οι ζωγραφιές της ψυχής μας

σταλαγματιές του χρόνου

αιμάτινες σιωπές

επώδυνα ελευθερώματα στιγμιαίας τόλμης

κραυγές υποβόσκουσες ασυνείδητης λάβας

νησιά σμιλευμένα στο γαλάζιο της έμπνευσης

φωτεινές αποχρώσεις

στης Σκέψης τον ορίζοντα 

Πίνακας :   

σε βλέπω    

Λάδι           

100 Χ 100   

Λένα Βάκα  

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ 

                                

                                  Στην Ιωάννα Αθανασιάδου

Οι άγγελοι της Γης

τραγουδούν τον παλμό των ανθρώπων

στα φτερά τους ολόφωτες λέξεις

πεφταστέρια στις ανταύγειες του Χρόνου.

Περπατούν ταπεινά μονοπάτια

στης ψυχής τους ποιούν τα σκοτάδια

φωτεινά της αγάπης τους κάστρα.

Ουρανού γέλιο το πέρασμά τους

σιωπηλός φάρος σε φάλτσα πορεία

ανεκτίμητο δίδαγμα σε στιγμή μαθητείας

ηδονή γνώσης η πνοή των χειλιών τους

θαλερά του Απρίλη λουλούδια

οι άγγελοι της Γης.  

ΟΙ ΚΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

                                          Στο Θάνο Ανεστόπουλο

Οι κρίνοι της αβύσσου

λευκαίνουν το σκοτάδι

με το άσπρο τους χαμόγελο,

φωτίζουν το ερέβινο πλαίσιο

ολόλευκες αναλαμπές

ευωδιαστά της Σκέψης σταλάγματα.

Μόλις που διακρίνονται

ορατοί μόνο στις αγνές ψυχές

λικνίζονται στο φύσημα της ανιδιοτέλειας

ερωτοτροπούν με τα μάτια της αλήθειας.

Λέξεις των πληγών λάβδανα

νότες γητευτές των φόβων

χρώματα των εσώψυχων φωνών αγαλλίαση

κάλεσμα πνευματικής εξιλέωσης

οι κρίνοι της αβύσσου. 

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΙΜΑΝΙ 

πάντα δίσταζα να δημοσιοποιήσω τα τραγούδια μου

για να μη θεωρηθώ ποιητής.

ο ουρανός γέμισε καπνούς

από τα φουγάρα των πλοίων

στο μεγάλο λιμάνι

άρχισε η νύχτα

και ο χρόνος κυλά ανελέητος

σαν αστραπή περνά η στιγμή

τι να προλάβεις να δεις

μέσα από το συρματόπλεγμα

που περικυκλώνει τις καρδιές μας

αγκυλώνει το βλέμμα μας

ματωμένη βροχή

σταλάζει στο χώμα

που ποτέ δεν ανθίζει

ο σπόρος της ελπίδας

θέλει αγάπη και υπομονή

χάδι και ενδιαφέρον

το χωράφι της νιότης

για να αδράξεις καρπούς της ωρίμανσης

να δώσεις το καλύτερο που έχεις

χωρίς ιδιοτέλεια

με αγνή πρόθεση

συνέχισε το ταξίδι

αποδεχόμενος το μέγεθός σου

θα φτάσεις γαλήνιος

στο μεγάλο λιμάνι  

Τρίχορδο 

τη θάλασσα

της Δημιουργίας

γεύομαι

ΑΝΤΙΛΑΡΙΣΜΑ

Είμαι σκόνη στο άπειρο

ένας κόκκος άμμου που παλεύει με πελώρια κύματα

ένα μικρό σκοταδάκι μέσα σ’ένα απέραντο φως

μία άγνοια στη μήτρα της αλήθειας.

Δημιουργώ                                                                                                             

θεούς για να ορίσω τα σύνορα της σκέψης μου

προσευχές για τα αδιέξοδα και τους φόβους μου

κατάρες για να ικανοποιήσω το φθόνο μου

σφαγές στο όνομα της ειρήνης

για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου.                                                              

Πορεύομαι

άλλοτε σαν γίγαντας ανίκητος

δαμάζοντας αναπάντητα τέρατα της Γνώσης,

σαν Ήλιος παντοδύναμος

έτοιμος να αφανίσει ό,τι πλησιάσει κοντά του                                                      

και άλλοτε σαν τρομαγμένο ζωάκι

που τρέχει να γλυτώσει από το πεινασμένο λιοντάρι,

σαν δέντρο φυλακισμένο σε μια γλάστρα

σαν ανήμπορο κύτταρο

μπροστά στο μεγαλείο της Φύσης.                                                                        

Δαιμονισμένοι αέρηδες

στροβιλίζονται μέσα μου,

λάβες καυτού αίματος

κοχλάζουν στο κορμί μου,

ανεξήγητες πράξεις                                                                                                

ξεπηδούν σαν φαντάσματα 

από τη σκοτεινάγρα* του ασυνείδητου.

Αυτή η τρικυμία

θα βρει γαλήνη

μόνο στο λιμάνι του Θανάτου.                                                                               

Σαν ένας αστέρας

στην τελευταία του έκρηξη

θα αποχωριστώ το σώμα μου

εκτοξεύοντας στο Σύμπαν

την πιο βαθιά μου ανάσα                                                                                        

κι ένα αχνό αντιλάρισμα.

 

*σκοτεινάγρα, δάνειο από στίχο του Γ. Σεφέρη

 ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ

Κατάρα και λύτρωση η Μούσα,
στα δίνει όλα μα δε σ’αφήνει
όποτε θέλεις να τα χαρείς
σε παρασέρνει σε μία δίνη
ύστερα φεύγει και την ποθείς.

Τυχαία, μονάκριβη ζωή μου
η ευτυχία πολλά δε θέλει
μέσα στα λίγα τη συναντάς
ο ήλιος λέει, που ανατέλλει,
ότι στο τέλος φτωχός θα πας.

Χρυσάφι και πλούτη μου η Τέχνη,
που πίσω κάτι θα ‘χει αφήσει
να με θυμούνται οι ζωντανοί
όταν θα γίνω ροή στη Φύση.
Τέχνη μεγάλη και ταπεινή.

                                       2004

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_37.html

ΔΕΛΦΙΝΙ ΓΟΡΓΟΠΤΕΡΥΓΟ 

Δελφίνι γοργοπτέρυγο στη ράχη σου επάνω
να ήμουν, να με πήγαινες στο σύμπαν του βυθού
το κύμα το πιο γρήγορο γλιστρώντας να το φτάνω
να παίζω, να πετάγομαι στην πλώρη καϊκιού
δροσάτο να αισθάνομαι το χάδι του νερού. 

Δελφίνι ασημόγελο τη χάρη σου να είχα
να βλέπουν, να με χαίρονται τα πλάσματα της Γης
λιγάκι από τη δύναμη κι ας ήταν μία ψίχα.
Βαδίζεις μέσ’ στη θάλασσα ορθό, σαν αθλητής
εσύ ‘σαι ο καλύτερος της Πλάσης χορευτής. 

Δελφίνι αγγελόφωνο, κρυστάλλινος ο ήχος
που φτάνει το τραγούδι σου ψηλά στον ουρανό
της Φύσης ο πιο όμορφα ορθοπλεγμένος στίχος
στολίδι στην κορόνα σου θα ταίριαζε θαρρώ,
ας ήταν και να κράταγα του Πάνα τον αυλό. 

          από τη συλλογή ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ (ποιήματα για παιδιά)
https://ouraapopagoni.blogspot.com/2018/01/blog-post_94.html