ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ 

 

Με τα σπασμένα μου φτερά

με παγωμένα χέρια

με μια ζωή σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρου

και μια ψυχή σαν πουλί στην ερημιά. 

Με τα δυο μάτια μου δειλά

φοβισμένα αστέρια

και την αλήθεια μου κρυμμένη στου Χάους τα φαράγγια,

μ’ ένα γέλιο κι ένα δάκρυ στην καρδιά.

Περνώ το γκρίζο τ’ ουρανού

σαν αστραπή που σβήνει

και τα σημάδια του ο καιρός

στο σώμα μου αφήνει.           

 

 

 

Σώμα γεμάτο ουλές

 

Σώμα γεμάτο ουλές

πορεύεται κουτσαίνοντας

στους αγκαθωτούς δρόμους

στα βουνά της λύπης. 

Στους ώμους το βάρος των πληγών

χαρακιές θλίψης αυλακώνουν το πρόσωπο

επώδυνες εμπειρίες σκιάζουν το βλέμμα. 

Τα κουρασμένα χέρια σκάβουν

τις ασήκωτες μέρες

τις αξημέρωτες νύχτες,

λυγίζουν τα γόνατα στου καιρού τα σκαλοπάτια

ανεβαίνουν κατάκοπα τις επίπονες στιγμές

τσακίζονται στις άγριες χαράδρες του Χρόνου

και το αίμα κυλά στα ασταμάτητα ποτάμια της ζωής

το ξεπλένουν οι βροχές και το ξεβράζουν

στους ωκεανούς της μνήμης. 

Κάποτε κάποτε ρυάκια χαράς δροσίζουν τα μάγουλα

σταγόνες ευτυχίας ξεδιψάνε τα χείλη

η ομορφιά λούζει τα μαλλιά της

χτενίζεται και φορά το άρωμα των λουλουδιών

ώσπου να κοιμηθεί πάλι

στων ονείρων τα πράσινα φτερά.  

Σώμα γεμάτο ουλές

πεθαίνεις πριν να γεννηθείς

φεύγεις προτού να έρθεις

σαν μια ανάσα στη ρωγμή του πάντα

σαν μία ματιά στην απεραντοσύνη του τίποτα.    

 

ΑΝ

      αν απλώσουμε το χέρι

      θα ακουμπήσουμε την ευτυχία 

 

 

Κάθε στιγμή συμβαίνουν θαύματα γύρω μας

μπορούμε να τα δούμε αν είναι ανοιχτά

τα μάτια της ψυχής μας.

Αν είναι αναμμένη του μυαλού μας η φωτιά

θα βρούμε άλλους δρόμους, άλλα μονοπάτια

που θα μας οδηγήσουν σε νέα τοπία. 

Αν πλύνουμε τα χέρια με τα δάκρυα της καρδιάς μας

θα μπορέσουμε να νιώσουμε

την αγωνία των λουλουδιών

το φόβο των πουλιών

την απεραντοσύνη του ουρανού που μας σκεπάζει

τη δύναμη του ανέμου που μας αγγίζει τα μαλλιά. 

Αν πετάξουμε τις παρωπίδες της Σκέψης

θα φτιάξουμε καινούριους κόσμους

χωρίς θεούς και δαίμονες

χωρίς μαχαίρια και αλυσίδες. 

Φάροι αναβοσβήνουνε στα κύματα του Χρόνου

αν τα σημάδια των καιρών διαβάσουμε

θα αφήσουμε ξωπίσω μας κοράλλια

που θα ξεβραστούν σε μελλοντικές ακρογιαλιές

και τα μαργαριτάρια τους θα λάμπουν στο σκοτάδι.    

 

Ας πούμε, λοιπόν, στα παιδιά…

 

Ας πούμε, λοιπόν, στα παιδιά ( σε όσα ζουν ακόμη ) τι έγινε στα Τέμπη.

Ο πρωθυπουργός βέβαια ήταν σαφέστατος και έβγαλε αμέσως το πόρισμα: φταίει ένα λάθος ενός μόνο ανθρώπου. Άντε να βουτήξουμε και δυο-τρία υπαλληλάκια ακόμα και να τους χώσουμε φυλακή. Μέχρι εκεί θα φτάσουμε, παιδιά μου, και τίποτα παραπέρα και να είστε σίγουροι γι’ αυτό, διότι αυτό γίνεται εδώ και σαράντα χρόνια σ’ αυτόν το ρημαδότοπο.

Η άλλη η… ( άντε να μην την πω τώρα… ) αποφάσισε λέει ( καταπατώντας διεθνή ανθρωπιστικό νόμο ) να μην αφήσει τους συγγενείς να δουν τα διαμελισμένα και καμένα σώματα των νεκρών γιατί θέλει λέει να τους θυμούνται όμορφους και υγιείς όπως ήταν. Θράσος απύθμενο… Σου λέω λοιπόν ξεδιάντροπη κυρά μου ότι οι συγγενείς δε θέλουν να τους θυμούνται υγιείς και όμορφους αλλά, υγιείς και όμορφους θέλουν να τους έχουν κοντά τους. Και δεν τους έχουν εξαιτίας της εγκληματικής ανευθυνότητας και της απληστίας της κυβέρνησής σας και των κυβερνήσεων των τελευταίων σαράντα ετών.

Φυσικά, παιδιά μου, δε φταίνε μόνο αυτοί οι αδίστακτοι εγκληματίες πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν τόσα χρόνια αλλά συνυπεύθυνοι είμαστε κι εμείς που τους ψηφίζουμε. Θα μου πείτε τώρα, γιατί το κάνουμε… θα σας απαντήσω λοιπόν… επειδή το ρουσφέτι είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα στα γονίδια του ελληναρά: μου έκανες το ρουσφέτι; Σε ψηφίζω. Και δεν πα να καταστρέψεις κι όλο τον κόσμο…

Κι έτσι, παιδιά μου, τους αφήνουμε να κάνουν το μοναδικό πράγμα που ξέρουν, να αρπάζουν και να τσεπώνουν. Κι αυτοί και οι παρέες τους, κάτι μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοκαρχαρίες που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο σ’ αυτόν τον μπουρδελότοπο.

Μην περιμένετε λοιπόν, παιδιά μου, ότι θα πάει φυλακή κάποιος απ’ τους υπεύθυνους, αυτό δεν έγινε και δε θα γίνει ποτέ σ’ αυτό το αχούρι που ζούμε.

Οι υπεύθυνοι, κάτι πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες κλπ των τελευταίων σαράντα χρόνων όχι μόνο είναι ελεύθεροι αλλά τους δίνουμε και σύνταξη… Τα ξέρετε αυτά παιδιά μου;

Δε θέλω να σας δώσω καμμιά συμβουλή, δε θα μπορούσα άλλωστε… Θα ήθελα όμως να σας πω την ταπεινή μου γνώμη: η δικιά μας γενιά είναι βουτηγμένη στη βρώμα και τη δυσωδία και είναι ποτισμένη μέχρι τα κόκκαλα. Εμείς δεν πρόκειται να αλλάξουμε τίποτα. Εσείς όμως ίσως προλαβαίνετε, που πολύ αμφιβάλλω αφού με την Παιδεία ( την ποια;;; ) που σας παρέχουμε μάλλον κι εσείς θα γίνεται τα ίδια σκατά με μας… Όσο όμως υπάρχουν παιδιά και νέοι άνθρωποι υπάρχει και ελπίδα…

Ίσως εσείς αλλάξετε κάποια πράγματα.

Σε εσάς ελπίζουμε.

 

ΥΓ. Τα παιδιά, στις αυλές των σχολείων τους, σχημάτισαν με τις σάκες τους τη φράση «Μόλις φτάσεις πάρε με»

Εύγε σας! Μας δείξατε ότι ίσως έχουν απομείνει κάποια ψήγματα ανθρωπιάς και ευαισθησίας!

( 3 Μαρτίου 2023 )   

Ντίνος Ι. Γλαρός  

 

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΦΟΒΟΙ

 

Επανερχόμενοι φόβοι

για λίγο μ’ αφήνουν να γευτώ

της χαράς μου το πέρασμα

της ανάσας το γέλιο.

Επανερχόμενοι φόβοι

για λίγο μ’ αφήνουν να σταθώ

φευγαλέο συμπέρασμα

στου μυαλού το θεμέλιο.  

Επανερχόμενοι φόβοι

ξυπνάνε της λήθης μυστικά

της ψυχής μου φαντάσματα

που τον ύπνο χαλάνε.

Επανερχόμενοι φόβοι

λυγίζουν ατίθασα φτερά

και μοιραία ξεσπάσματα

που στον Ήλιο πετάνε.     

 Στου χορού το ψέμα - youtube 

https://www.youtube.com/watch?v=JoKeq8ForRc      

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης / Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός

Τραγούδι: Ελένη Κατσούλη

Βιολί: Μιχάλης Κουντούρης

Τσέλο: Διονύσης Κοτταρίδης

Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά

Σαξόφωνο: Σταύρος Βόλαρης

Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος

Κρουστά: Γιάννος Μπάκας

Κοντραμπάσο: Θεόδωρος Κουέλης

Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές Ανάσες"

Πίνακας: James Abbott McNeill Whistler

Nocturne in Black and Gold – The Falling Rocket

Στου χορού το ψέμα

Πιο πέρα από τα σύννεφα

σεριάνισα και γύρεψα

το γέλιο και το δάκρυ

ανάβουνε τα βράδια μου

κι αφήνω τα σημάδια μου

στου φεγγαριού την άκρη.

Με πληγωμένα τα φτερά

σε καρτερώ να ‘ρθείς ξανά

σε λάγνο ακρογιάλι

είδα φωτιά στον ύπνο μου

κι όλα γυρίζουν γύρω μου

στης αγκαλιάς τη ζάλη.

R

Είμαι εδώ για σένα

στου χορού το ψέμα

κρύψου μέσα μου.

Μη φοβάσαι φως μου

τη βοή του κόσμου

κρύψου μέσα μου

κρύψου μέσα μου.

Νύχτα ατέλειωτη

αξημέρωτη.

Νύχτα ατέλειωτη

αξημέρωτη.

Δημοσίευση 5-2-2023

 

ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

 

Ήλιος θαμπός και ματωμένος

του ουρανού ζεσταίνει τις πληγές,

νεκρά αστέρια αχνοφεγγίζουν

σε μελλοντικές εκλάμψεις

προτού χαθεί το φως τους

στο έρεβος του Χρόνου.  

Ένα παιδί λιποψυχά, δειλιάζει

πλάι στην όχθη του φεγγαριού

πολεμά το φόβο τραγουδώντας

μονάχο του πορεύεται κι αναζητά

ένα δέντρο να ξαποστάσει

μια στάλα νερό τα χείλη να δροσίσει

μια στάλα γαλήνη ν’ αποκοιμηθεί.   

Πλάι στην όχθη του φεγγαριού

ένα παιδί στο χώμα ζωγραφίζει

τον ήλιο που ονειρεύτηκε

πως θα ‘ρθει τα μαλλιά να του χαϊδέψει,

τον ήλιο που ονειρεύτηκε

κι αν γέρασε ακόμα δεν τον είδε.       

 

ΠΑΙΔΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

 

Ήλιε μου έλα στα μαλλιά να με αγγίξεις

κορμί ανίδεο φοβάται και ριγά, 

ψυχή τυφλή που αφουγκράζεται το σύμπαν

και ζητιανεύει της Αλήθειας το φιλί. 

Παιδί των άστρων που δεν πρόλαβε να μάθει

στου φεγγαριού την άκρη ξέμεινε δίχως να μεγαλώσει

προτού γεράσει πέθανε, δεν ένιωσε το φως

προτού γελάσει έκλαψε, προτού να ζήσει σβήνει.

Ήλιε μου έλα στα μαλλιά να με αγγίξεις

και άνοιξε τα μάτια μου ξανά απ’ την αρχή.      

 

Πόσο όμορφο είναι   

 

Πόσο όμορφο είναι

ν’ ακούς τον ήχο των φτερών τη χαραυγή

πόσο όμορφο είναι

το φως του ήλιου να γυαλίζει στην πηγή,

η γλυκιά ευωδιά του υάκινθου

και τα στάχυα που γέρνουν με χάρη

μέσ’ στη νύχτα των άστρων λαμπύρισμα

φωτεινό να κοιτώ το φεγγάρι. 

Πόσο όμορφο είναι

στο πρόσωπό μου η βροχή να ακουμπά

πόσο όμορφο είναι

αυτό το κύμα που χορεύει στ’ ανοιχτά,

τα πουλιά να φιλιούνται στον άνεμο

πεταλούδες να ζούνε ακόμα

των ερώτων να καίνε σκιρτήματα

να ψηλώνουν τα δέντρα στο χώμα. 

Πόσο ακριβή

είναι η ζωή!

Πόσο ακριβή

είναι η ζωή!   

   

 *Εμπνευσμένο από το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ «Το Ρόδον και η Αηδών»    

 

Του Μαγγελάνου τα πετράδια

 

Του Μαγγελάνου τα πετράδια

τα ακουμπώ μέσ’ στα μαλλιά σου

τις μαύρες νύχτες να φωτίζουν

το σ’ αγαπώ να σου θυμίζουν,

να τα κοιτάξεις λίγο στάσου

στου ουρανού γελούν τα χάδια.  

Του Μαγγελάνου τα πετράδια

στάζουν ζωή απ’ τα φιλιά τους

ανάβουν στων ματιών την άκρη,

μετά απ’ το στερνό το δάκρυ

θα μας τα πουν τα μυστικά τους

στης ύπαρξής μας τα σκοτάδια. 

Παίξε στα χέρια σου το φως τους

στ’ αυλάκια του λαιμού στολίδια

κάνε τους πόνους δαχτυλίδια

και την κρυφή ευχή σου δώσ’ τους.