Παράνοια και λογική

Παράνοια και λογική

είναι ένα βήμα μακριά

είναι μια κλίση, μια στροφή

μία απλή επιλογή.

Αγκαλιασμένες στο χορό 

μέσ’ στου μυαλού το πανηγύρι

τόσο αλλιώτικες κι οι δυο

μα και συνάμα τόσο ίδιες.

Κι εδώ στου δρόμου τα μισά

πια δεν μπορώ να ξεχωρίσω

ποια απ’ τις δυο είν’ που γελά

ποια απ’ τις δυο είν’ που γελά

και με καλεί ν’ ακολουθήσω;

Ψέματα λες

Ψέματα λες

μα εγώ θα σε πιστέψω

το έχω ανάγκη να σε πιστέψω

για να πονώ λιγότερο.

Ψέματα λες

μα τα κάνεις να φαίνονται

τόσο αληθινά

όσο το χάδι του ήλιου

στους καρπούς της λεμονιάς,

σαν τις στάλες της βροχής

στο ανεστραμμένο πρόσωπο.

Ψέματα λες

μέσ’ στου ονείρου την αλήθεια,

τα μάτια σου ανοιγοκλείνεις

στου εφιάλτη την πραγματικότητα

και με ξυπνάς

το άσχημο τέλος να μη δω

την πεθαμένη ουτοπία μη θρηνήσω.

Τραγούδια ιαματικά

Τραγούδια ιαματικά

μέσ’ στης ψυχής τα βάθη

στάζουν αθάνατα νερά

καλωσορίζουν ταπεινά

το αύριο που θα ‘ρθει

το αύριο που θα ‘ρθει.

Τραγούδια ιαματικά

χάδι ζεστό στον πόνο

γίναν αιώνια πουλιά

αχνοφωτίζουνε δειλά

αστέρια μέσ’ στο Χρόνο

αστέρια μέσ’ στο Χρόνο. 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ

Στης μοναξιάς σου το αμίλητο σκοτάδι

λέξεις υφαίνεις από άνεμο κι αγάπη

φάροι να φέγγουν στα ταξίδια ποιητών

και τις ανθρώπινες ψυχές να γαληνεύουν.

Το χαμόγελο της καρδιάς σου

δροσίζει απλόχερα περαστικούς

σ’ ακολουθεί παντού καλά να κρύβει

τη θλίψη που σε τρέφει από παιδί

ένα λυγμό του πόνου σου

οι άλλοι να μη δούνε.

Λίγες φορές σε συνάντησα

λίγα τα λόγια που ανταλλάξαμε

τόσο μεγάλα και πολλά

αυτά που μου έδωσες.

Στον ουρανό της προσφοράς

λάμπει το άστρο σου σαν ήλιος μεθυσμένος

σε λάγνο κοίταγμα καυτού μεσημεριού.

Στον ουρανό του τίποτα

έγινες ένα κάτι

καντήλι άσβηστο

στα δάχτυλα του πάντα

αχνοφωτίζεις τις σκιές

θαμπών βλεμμάτων.



Γενάρης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/02/blog-post.html

Το παράπονο του Χάρου

Με ζουρνάδες και νταούλια

τον Αχέροντα περνώ

‘κούει ο Χάρος το τραγούδι

και μιλάει στο θεό:

αχ θεέ μου δεν αντέχω

να τους πάρω απ’ το χορό. 

Δε με σκιάζεται η τσαμπούνα

δε φοβάται η μουσική

και χορεύοντας μου λένε

πως γλεντήσαν τη ζωή

κι όταν έρχονται μπροστά μου

λεν’ η ώρα η καλή.



Μάης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/05/blog-post_7.html

Δημοκρατία

Η Δημοκρατία

σαν αλυσοδεμένη σουφραζέτα

στέκει αμίλητη και μας κοιτά στα μάτια. 

Αιχμάλωτη των κυβερνήσεων

πεινάει και διψά

κρυώνει στα παγωμένα κελιά

αδίστακτων συμφερόντων.

Πολιτικάντηδες την ακρωτηριάζουν

της έχουν κόψει τη γλώσσα

τα μάτια της τα έχουν βγάλει προ πολλού.

Την περιφέρουν σε εθνικές επετείους

με εισιτήριο ακριβό

αξιοθέατο για τους πολλούς

αλλόκοτο θέαμα για τους νοήμονες.

Γερασμένη και αβοήθητη

βαριανασαίνει ξεψυχώντας

από την ίδια της τη μάνα προδομένη. 



Απρίλης - Μάης 2020 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/05/blog-post.html

Στην έξαψη της άνοιξης

Γεννήθηκα στην έξαψη της άνοιξης.

Πώς να αντέξω τόση ομορφιά;

Πώς να γλυτώσω απ’ τη φωτιά;

Ζωογόνα ανάσα του πάθους

το μυαλό δυνατά κι αν αμύνεται

η καρδιά στο ηφαίστειο πέφτει

στου ανέμου τη δίνη αφήνεται…

Το λουλούδι της Σρεμπρένιτσα¹  

Ο πόνος άφθονος στις γειτονιές του κόσμου

ποτάμι κόκκινο στις όχθες των αιώνων.

Μαριονέτες οι άνθρωποι

σε ύπουλα παιχνίδια εξουσίας,

ματωμένοι κύκλοι επαναλαμβάνονται

σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων

σαν λογική ακολουθία φυσικής ροής.

Κάθε τόπος και μια ιστορία

σε κάθε τόπο κι ένα νεκρώσιμο λουλούδι

να θυμίζει την καταστροφή,

όπως εκείνο με τα έντεκα λευκά πέταλα

γύρω από έναν πράσινο σπόρο

έντεκα μάνες που τα άσπρα τους μαντήλια ακουμπούν

στο φέρετρο ενός παιδιού.

Στον ανθό του ο καρπός της ελπίδας

που δύναμη απέραντη θα γίνει

και θα σκοτώσει την εκδίκηση.

Το θανάσιμο αίμα της πληγής

ακουμπά τη συγχώρεση

στους ώμους του φονιά.

Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής

ανθίζει με τα δάκρυα της θλίψης,

τα νεκρά σώματα των αθώων

μας δείχνουν το δρόμο της ειρήνης.

Η αγάπη ξεκινάει

από την αποδοχή εκείνων

που δεν είναι σαν εμένα.  

¹ Το κεντητό λουλούδι της Σρεμπρένιτσα συμβολίζει τη γενοκτονία

   στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη τον Ιούλιο του 1995.

   Τα έντεκα πέταλα συμβολίζουν την 11η Ιουλίου 1995, το λευκό του χρώμα

   συμβολίζει το μαρτύριο και το πράσινο χρώμα στο κέντρο του άνθους

   συμβολίζει την ελπίδα.



Μάρτης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/03/1.html

Γλέντι

Είναι ένα γλέντι η ζωή σ’ ενός χορού τη ζάλη

μία σταγόνα από κρασί σε αδειανό μπουκάλι

τραγούδησέ τηνε και πιες το κάθε κέρασμά της

αφού το ξέρεις θα καείς σαν φύλλο στη φωτιά της. 

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αδιέξοδος ουρανός καταπίνει

ψυχικές εκλάμψεις που αχνοπερπατούν

από σύννεφο σε σύννεφο

από άστρο σε άστρο,

διαδρομές μάταιες και αέναες

εικόνες χαμένες σε ύποπτα δρομολόγια

υπάρξεις μοιραίες που με γενναιότητα αφανίζονται

σε θαμπούς ορίζοντες.

Αγριολούλουδα λευκά

σε αποπνικτικούς χειμώνες

χαρίζουν ριπές οξυγόνου

σωτηρίας ανάσες σε διψασμένα χείλη,

το αίμα γίνεται βροχή

τη θλίψη των καιρών να πλύνει

και το ποτάμι της ελπίδας να γεμίσει.